Alweer een koude ochtend dus alweer geen cappu in de zon, maar wat zagen we een prachtige zonsopgang! Vroeg op pad want we wilden vandaag echt een flinke ruk oostwaarts komen. We hebben tenslotte 'maar' 3 weken voor de meer dan 3000 mijlen zodat we besloten hebben in Texas flink benen te maken.
We wilden voorlopig eerst tot San Antonio komen. Toen we daar aangekomen wilden we 'The Alamo' bekijken. Dat is een icoon van de Texaanse vrijheidsstrijd tegen de Mexicanen waar tientallen vijftiger jaren films over gemaakt zijn. Een bekend plaatje, maar het bezichtigen viel bepaald niet mee. Parkeren was met een gewone auto al niet mogelijk en met busmans volledig uitgesloten. Het was verder een erg drukke en hectisch gedoe en daar hadden we dus geen zin in. Alleen even voor 'The Alamo' gestopt, vanuit busmans er even naar gekeken, fotootje gemaakt en snel weer de de stad uit. De andere 'gems' uit het AAA handboek zagen er sowieso niet erg aantrekkelijk, ofwel erg toeristique, uit dus was het geen straf weer verder te gaan.
We hadden een rustige camping aan een rivier in het AAA-boekje gevonden en besloten daar voor nacht te gaan. De camping was een tamelijk afgetrapt zooitje, maar goed, wat wil je voor nog geen $15. Erger was dat toen we alles ingericht een aangesloten hadden ontdekte dat de rivier niet aanwezig was maar dat er wel een spoorlijn ongeveer door de camping heen liep. En een lange, lange Amerikaanse goederentrein maakt dus veel en lang geluid. Omdat er direct naast de camping ook nog een overweg lag ging een en ander ook nog gepaard met een oorverdovend whoe-whoe geluid en dat dan vier maal. Gelukkig kwam de trein maar een maal per uur langs, maar wel echt elk uur. Oordoppen dus 's nachts. Nu ja luxe problemen eigenlijk voor ons want wij reden de ochtend erop weer weg. De rest van de camping stond vol met mensen die permanent in de herrie moesten zitten! Tja je moet maar niet meer kunnen betalen. Dat zie je hier dus overigens best veel, dat soort trailer-communities. In dat opzicht heerst hier een hele andere sfeer dan Californie, Arizona of New Mexico, waar de snow-birds, die duidelijk uit vrije keuze kamperen, het gros van de campingbewoners uitmaken. Je kunt de inhoud van een RV-park ruwweg in tweeen delen: recreatie gebruik en (semi)permanente bewoning. De tweede groep valt weer op te splitsen in mensen die om zakelijke redenen op een camping staan en mensen de gewoon geen betere optie hebben. Vooral de laatste groep, die op deze camping sterk vertegenwoordigd was, straalt toch wel veel treurnis uit.
De temperatuur 's ochtends was hier gelukkig wel veel aangenamer dan de dagen ervoor, zo'n 12 graden. We wilden echter weer lekker opschieten dus reden we om ongeveer 8 uur de camping af. Onderweg bij een echte truckerstop een Texas-size stuk carrotcake gescoord (daar kunnen we met zijn tweeen twee dagen van eten) en busmans zijn dagelijks benzine-infuus gegeven. Boy, wat is dat ding dorstig; zelfs voor een 250 pk V8!
De I-10 voerde ons vervolgens dwars door Houston, een grote, grote stad, die we gezien onze ervaringen in San Antonio, maar hebben gelaten voor wat het was.
Omdat volgens TomTom de dichtbij zijnde Starbucks in 'Nederland' was moesten we daar natuurlijk even langs. Soort raar, de afslag Nederland midden in Texas en inderdaad is er wel degelijk een Starbucks in Nederland. Was nog best een behoorlijke plek, een typische highwaycity inclusief megamall. Na de koffie hebben we Texas achter ons gelaten en zijn we een klein stukje Louisiana ingereden en in Vinton hebben we een rustige camping direct naast de I10 gevonden 🙂
Nu tikt de regen gezellig op het dak en we zijn benieuwd wat de dag van morgen brengt.
