Astronomie en Poésie dit keer bij La Sène Faramine. Een conferentie over het ontstaan van het heelal en de planetoïden met astronoom Gilles Sautot, afgewisseld met teksten uit Le petit Prince van Antoine de Saint Exupéry door Sophie. Daarna kon er nog sterren worden gekeken in de boomgaard, maar aangezien het halfbewolkt was en wij erg moe waren hebben we dat maar gelaten voor wat het was.
Brenda en Joris kwamen een paar dagen. Behalve de gebruikelijke spelletjes (yes!) bezochten we het zomerfestival van La Scene Faramine, met de clowns Miriam de Sela et Joël Colas, “Barbara, où rêvent mes saisons”, met Apolline Roy (mise en scène Sophie Pincemaille) en “On t’appelle Vénus”, met Chantal Loïal. Verder bezochten we het Centre d’Art Contemporain waar een interessante tentoonstelling was met sculpturen en schilderijen van Sylvain Corentin en keramieken beelden van Fanny Ferré.
Een zeer verassende avond bij la Scène Faramine. Een optreden van de Compagnie La possible Echappée met het stuk “Nüka”. Prachtige voorstelling!
Marianne en Rogier kwamen een paar dagen rond Pasen. Wat is er heerlijker dat er, na een drukke opening van je eigen expositie, een heerlijke zelfgemaakte Indonesische maaltijd klaar staat? We hebben gezamenlijk bij de Compagnie d’Avigny het indrukwekkende spectacle Etty Hillesum, La Flamme d’une Âme gezien en de tentoonstelling Hommage à Philippe Mottron bij Het Centre d’Art Contemporain.
De jaarlijkse ledenvergadering van de Compagnie d’Avigny
“Ce pays est un rêve ou rêvent mes saisons. Et dans ce pays là, j’ai bâti ma maison.”
Extrait de Ma maison, Barbara
Appolline Roy in een prachtig zang/theaterstuk onder regie van Sophie Pincemaille. Bij de Compagnie d’Avigny met een gezellig “naklets” diner.
“Ce spectacle fait le pari de la chanson ET du théâtre. Il ne s’agit ni d’une rétrospective ni d’un simple hommage ni d’une « copie » de ce que fut la grande chanteuse. Il s’agit de s’imprégner de son univers pour en créer un nouveau, actuel et vivant, surpenant. A la fois poétique et drôle, les facéties des personnages nous embarquent dans une aventure à la temporalité variable, les ondes passent et se diffusent, circulent et créent des liens entre l’interprète et le public.
Un spectacle coloré et vivant, où l’on passe du rire aux larmes, de la joie à la nostalgie, avec l’humour en clef de voûte.
Tissé de pudeur, d’humour et de folies passagères, Où rêvent mes saisons est un hymne à nos mystères, à nos tatonnements, aux méandres de nos émotions.”
Mooi theater gisteren van Collectif les OUFS bij La Scène Faramine. Dansers die hun officiële danscarrière achter zich hebben gelaten en dit stuk reflecteerde wat ze in al die jaren geleerd hebben en waarom dans voor hen essentieel is.
Mooi en tegelijkertijd ontroerend. Een heerlijke warme zomeravond in een prachtig openluchttheater.
