Naar de Key’s en gauw weer terug…
Na een nachtje in Perry weer de weg opgegaan. doel voor de dag was St Peterburg, waar we even bij Els wilden aanleggen om Pa een goede reis terug te wensen. De tocht voerde ons door de bossen en velden van Noord-Florida wat toch heel erg mooi is. Afijn, alles ging smooth en om 3 uur stonden we voor de North-Shore Pool, ons favo zwembad in St Pete. Heerlijk gezwommen en toen door naar de 12e straat waar we busmans strak tegen de appartementen van Els parkeerden. Het weerzien met de familie was gezellig, lekker gegeten, nog een paar spelletjes met Ems gespeeld en toen lekker naar busmans voor de nacht.
De volgende ochtend vroeg op en afscheid van Els genomen (de rest van de familie was nog stevig onder zeil) en de Interstate 275 op richting de Everglades. De Everglades is een enorm uitgestrekt moerassig natuurgebied in het uiterste zuiden van Florida waar naast heel veel vogels en alligators ook nog de Amerikaanse krokodil en de Floridiaanse poema leven. Verder heel, ja heel veel muggen!! Er is ook een grote, prachtig gelegen campground die echter niet veel voorzieningen kent. Daar arriveerden we halverwege de dag en vonden een mooie plek in de zon. Op het eerste gezicht lijkt zo'n primitieve camping een garantie voor rust maar niets is minder waar. Vrijwel alle kampeerders hebben generatoren bij zich dus het was me soms een geronkt van jewelste. Aangezien onze magnetron alleen op 110 volt werkt hebben ook wij Brutus, onze generator een tiental minuten aangehad. Gelukkig deden de meeste mensen het ook zo en viel het tegen de avond uiteindelijk best wel mee.
Wel moesten we goed uitkijken voor roofvogels, met name de grote groepen gieren waren een heus risico voor onze Ted. Ze vielen zelfs geparkeerde auto's aan die ze van de rubbers probeerden te beroven!
De volgende ochtend weer vroeg op, busmans gestart en terug door het park naar de highway 1 gereden. Op weg daar naar toe nog een drietal trails gelopen over comfi wandelpaden die ons onder meer door mangrovebossen voerden en langs een soort wildroute waar we een mooie slapende alligator gezien hebben.
Na het park verder richting de Key's gereden. Tot ons verdriet bleek het erg druk te zijn en naarmate we verder vorderden steeds drukker te worden. Plan was een klein weekje in het Bahia Honda State Park te gaan staan. Dat was volledig vol en dat bleef zo voor de hele week. Jammer maar helaas dus! We zijn uitgeweken naar een nabij gelegen commerciële camping die nog een tweetal plekken open had. Het enige goede was eigenlijk dat we een plek hadden, verder was het er vol, druk, winderig, koud, en relatief duur. Na wat rondbellen bleek ons dat deze week op de Key's qua drukte het equivalent is van het Memorial-day weekend en dat je zeer ruim van tevoren moet reserveren als je een plek op een leuke camping wilt hebben :-(.
Afijn, de werkelijkheid is wat die is dus ons verlies genomen en de volgende ochtend hebben we de Key's vaarwel gezegd en zijn we richting het noorden gereden waar we een heerlijk rustige camping vonden aan het Okeechobee meer, het op een na grootste meer van de VS. De camping ligt bij het plaatsje Clewiston, de Sugar Capital of the World.
We zitten inderdaad in het hartje van de suikerriet-teelt en omdat het oogststijd is (vergelijkbaar met de Nederlandse bietencampagne) reden de vrachtwagen met gerooid suikerriet af en aan, braken de verwerkingsfabrieken de hele dag grote rookwolken uit en horen we geregeld de Sugar Cane Express, een vrachttrein naar de kust, voorbijkomen.
Het weer is heerlijk, het zwembad goed op temperatuur dus blijven we hier tot de 2e. Dan rijden we richting Fort Lauderdale waar we de 4e busmans weer moeten afleveren. Dat wordt even slikken maar voorlopig gaan we nu eerst new years eve vieren dan daarna zien we wel weer!
Kerst in de moerassen van het zuiden
De camping in Vinton was okay voor een doortrekcamping maar verder weinig opwindend dus hebben we 's ochtends snel gepakt en via Scenic Highway 31 langs de rivier de Teche verder gereden. Onze eerste stop was Longfellow Evangeline State Park, een klein maar mooi park dat verwijst naar het beroemde gedicht 'Evangeline' van Henry Wadsworth Longfellow over de verbanning van de Acadians van Canada naar Lousiana. Ze hebben een pseudo-historisch immigrantendorpje gebouwd dat een indruk van het leven rond 1750 moet geven. Ze dreigden ons ook nog met een rondleiding door een nogal gezette dame in een soort authentieke kleding wat we gelukkig hebben weten te voorkomen.
Toen door langs de scenic highway richting New Orleans. Het was een prachtige tocht door een landschap met mangrovebomen, eiken met het beroemde 'Spanish Moss' en veel water en moerassen.
In New Orleans vonden we in de 'French Quarter RV Resort' een goede comfi camping midden in de stad en vlakbij het French Quarter! Ze hadden zelfs een haal- en brengservice die je met een golfcart tot aan de rand ervan bracht. Werkte perfect en zo liepen we die avond lekker door de 'city of sin'.
Eerst even rondgekeken in 'where it all happens' Bourbon Street, een lange rij hotels, kroegen, t-shirt-shops en eettenten, variërend van keurig tot xxx-rated. Vervolgens naar de Mississippi gelopen met een mooie view op de stoomboot Natchez, een naamgenoot van de originele Natchez, beroemd van de wedstrijd in 1870 met de Robert E. Lee. Je kon je hier goed voorstellen dat het hier in 2005 zo mis is gegaan met de orkaan Katrina. New Orleans ligt echt in de Delta van de Mississipi die hier een enorme rivier is. Het grootste deel van de stad ligt onder de zeespiegel en tachtig procent stond toen onder water. Het dramatische gebrek aan hulpverlening leidde tot meer dan 1800 doden. En nu nog leven duizenden bewoners in trailers buiten de stad. In het French Quarter merk je er niet veel meer van, behalve de namen van drankjes als Hurricane en Katrina.
Vervolgens hebben we de beroemde chicory koffie met beignets geproefd in Cafe Du Monde. Dat viel niet mee, de koffie was ouderwets Frans zullen we maar zeggen en de beignets bleken een soort moddervette oliebollen in een bedje van suiker zonder krenten te zijn!
Daarna een paar winkels ingelopen, t-shirts, jasje, riem en hoed! gekocht en toen teruggelopen door het Quarter. Nog een heerlijke sandwich gescoord en toen de golfcart-taxi gebeld en een paar minuten later werden we keurig voor busmans afgezet.
Heerlijk geslapen en toen snel de stad weer uit via de Interstate-10 richting Mississippi. Weer een mooie tocht door het moeraslandschap ofwel de Bayou. Vervolgens Mississippi uit en Alabama, in dat er landschappelijk precies zo uitziet. In Mobile nog een mooie view op de USS Alabama.
Tegen het einde van de middag reden we Florida binnen, de laatste staat van onze trip, waar in Destin een prachtige plek vonden op de 'On the Gulf' camping. We stonden daar op het strand zo'n 10 meter van de zee. Het strand bestond uit spierwit fijn zand dat erg aan White Sands denken deed. Het weer was helaas nogal ruw, veel wind (zo'n windkracht 8) en er werd zelfs een "Tornado Warning" afgegeven. De bus stond stevig te schudden en de zee en de golven gaven een erg mooi plaatje. Ted vond het strand trouwens heerlijk en huppelde enthousiast rondom busmans.
Wij wilden hier initieel een dagje blijven maar de volgende ochtend was het a) winderig en koud en b) waren we ineens ingesloten door een gigantische trailer die werkelijk alle zicht op de zee wegnam. Na wat gezeur bij de uitcheck-dame "We never ever give any refunds" toch een refund gekregen en weer lekker gaan rijden. We volgden eerst weer de Interstate-10 tot aan de kruising met de Highway 19 (de noord-zuid verbinding tussen Lake Erie en de Golf van Mexico) die we tot aan Perry, 'the logging capital of the world' gevolgd hebben alwaar we busmans op een rustige KOA-camping voor de nacht geparkeerd hebben. De hottub was helaas al gesloten dus restte ons alleen nog een waarlijk heerlijk kerstmaal.
Over Nederlandse koffie en treurige campingbewoners
Alweer een koude ochtend dus alweer geen cappu in de zon, maar wat zagen we een prachtige zonsopgang! Vroeg op pad want we wilden vandaag echt een flinke ruk oostwaarts komen. We hebben tenslotte 'maar' 3 weken voor de meer dan 3000 mijlen zodat we besloten hebben in Texas flink benen te maken.
We wilden voorlopig eerst tot San Antonio komen. Toen we daar aangekomen wilden we 'The Alamo' bekijken. Dat is een icoon van de Texaanse vrijheidsstrijd tegen de Mexicanen waar tientallen vijftiger jaren films over gemaakt zijn. Een bekend plaatje, maar het bezichtigen viel bepaald niet mee. Parkeren was met een gewone auto al niet mogelijk en met busmans volledig uitgesloten. Het was verder een erg drukke en hectisch gedoe en daar hadden we dus geen zin in. Alleen even voor 'The Alamo' gestopt, vanuit busmans er even naar gekeken, fotootje gemaakt en snel weer de de stad uit. De andere 'gems' uit het AAA handboek zagen er sowieso niet erg aantrekkelijk, ofwel erg toeristique, uit dus was het geen straf weer verder te gaan.
We hadden een rustige camping aan een rivier in het AAA-boekje gevonden en besloten daar voor nacht te gaan. De camping was een tamelijk afgetrapt zooitje, maar goed, wat wil je voor nog geen $15. Erger was dat toen we alles ingericht een aangesloten hadden ontdekte dat de rivier niet aanwezig was maar dat er wel een spoorlijn ongeveer door de camping heen liep. En een lange, lange Amerikaanse goederentrein maakt dus veel en lang geluid. Omdat er direct naast de camping ook nog een overweg lag ging een en ander ook nog gepaard met een oorverdovend whoe-whoe geluid en dat dan vier maal. Gelukkig kwam de trein maar een maal per uur langs, maar wel echt elk uur. Oordoppen dus 's nachts. Nu ja luxe problemen eigenlijk voor ons want wij reden de ochtend erop weer weg. De rest van de camping stond vol met mensen die permanent in de herrie moesten zitten! Tja je moet maar niet meer kunnen betalen. Dat zie je hier dus overigens best veel, dat soort trailer-communities. In dat opzicht heerst hier een hele andere sfeer dan Californie, Arizona of New Mexico, waar de snow-birds, die duidelijk uit vrije keuze kamperen, het gros van de campingbewoners uitmaken. Je kunt de inhoud van een RV-park ruwweg in tweeen delen: recreatie gebruik en (semi)permanente bewoning. De tweede groep valt weer op te splitsen in mensen die om zakelijke redenen op een camping staan en mensen de gewoon geen betere optie hebben. Vooral de laatste groep, die op deze camping sterk vertegenwoordigd was, straalt toch wel veel treurnis uit.
De temperatuur 's ochtends was hier gelukkig wel veel aangenamer dan de dagen ervoor, zo'n 12 graden. We wilden echter weer lekker opschieten dus reden we om ongeveer 8 uur de camping af. Onderweg bij een echte truckerstop een Texas-size stuk carrotcake gescoord (daar kunnen we met zijn tweeen twee dagen van eten) en busmans zijn dagelijks benzine-infuus gegeven. Boy, wat is dat ding dorstig; zelfs voor een 250 pk V8!
De I-10 voerde ons vervolgens dwars door Houston, een grote, grote stad, die we gezien onze ervaringen in San Antonio, maar hebben gelaten voor wat het was.
Omdat volgens TomTom de dichtbij zijnde Starbucks in 'Nederland' was moesten we daar natuurlijk even langs. Soort raar, de afslag Nederland midden in Texas en inderdaad is er wel degelijk een Starbucks in Nederland. Was nog best een behoorlijke plek, een typische highwaycity inclusief megamall. Na de koffie hebben we Texas achter ons gelaten en zijn we een klein stukje Louisiana ingereden en in Vinton hebben we een rustige camping direct naast de I10 gevonden 🙂
Nu tikt de regen gezellig op het dak en we zijn benieuwd wat de dag van morgen brengt.
Er was eens zo’n 250 miljoen jaar geleden een binnenzee…
Het heeft gevroren vannacht en de camping was wit berijpt. Geen cappu in de zon hier in deze high desert vandaag. Snel de bus afgekoppeld, eitje want we hadden alleen elektriciteit, de rest was vanwege de vorst 's nacht afgesloten.
Om 8:30 busmans gestart en op naar Carlsbad voor een bezoek aan de wereldberoemde grotten aldaar. Het was een mooi ritje door een Franse-Pyreneeën-achtig landschap.
De grotten zelf waren in een woord spectaculair, al was het maar vanwege het formaat. Zo'n 250 miljoen jaar geleden was op deze plek een binnenzee waar zich een hoefijzervormig rif vormde uit de kalkoverblijfselen van allerhande zeedieren c.q. schelpen.
Toen de zee opdroogde werd het rif bedekt met tonnen zout en gips die in de loop der tijd tot rotsen werden samengeperst. Toen een paar miljoen jaar geleden de Guadalupe mountains ontstonden werd de bodem langzaam maar zeker omhoog geduwd. Omdat de grond hier nogal olierijk is werd tijdens dit proces de kalk van het voormalige rif langzaam door het, vanwege de olie, sulfietrijke water opgelost waardoor er in de rotsen enorme grotten ontstonden op de plekken waar ooit het rif was. Nog weer later, zo'n half miljoen jaar geleden begon er kalkhoudend water door de berg naar beneden te druppelen en vormde zich in de grote kamers van de grot ook allerhande fantastische figuren in de vorm van stalagmieten etc.
In de 19e eeuw werden de grotten ontdekt door settlers die op de gigantische vleermuiskolonies afkwamen, met name om de vleermuisguano te oogsten; er bestond tenslotte nog geen kunstmest in die dagen.
Rond 1930 werd het geheel tot Nationaal Monument verklaard en werd het voor het publiek opengesteld. Er werden onder meer liftschachten aangelegd, die nodig waren omdat de grotten zo'n 25 meter onder de bergen liggen.
Ook hebben ze een comfy trail aangelegd wat de bezoekers langs de verschillende ruimtes leidt. Wij hebben ons weten te beperken tot de korte tour van ongeveer anderhalf uur door de "Big Room" die al met al zo'n anderhalve kilometer lang was. Mooi!
Weer bovengronds bleek het lekker warm te zijn geworden en hebben we alsnog de cappu in de zon gedaan.
Toen langs prachtige Guadalupe Mountains naar Texas koers gezet. De rit door dit deel van het Texaanse land nadat we de bergen verlaten hadden was helemaal zoals we het ons voorgesteld hadden: een leeg, leeg redelijk vlak land met redelijk vlakke wegen die als een rechte streep het landschap doorsnijden, met hier en door een klein vervallen gehucht, olie-rigs zoals ja-knikkers en Ewing-style boortorens en af en toe een verdwaalde koe!
Het doel voor de dag, Fort Stockton, bereikten we om 16:00 lokale tijd – yes weer een tijdzone verder en weer een uur 'verloren'.
Leuk, rustig RV-park met een kerststal, waar Teddie direct bij aanschoof
Over sneeuwwitte duinen en besneeuwde bergtoppen
Koude nacht en ochtend dus gauw busmans van het water, elektriek en riool afgekoppeld en richting White Sands getogen.
Daar aangekomen eerst naar White Sands Missile Range gereden om het museum aldaar te bezoeken. Omdat dit op een Amerikaanse legerbasis gesitueerd is kregen we een stevige controle aan de poort. Busmans werd doorzocht op wapens en wij moesten rijbewijzen, id's en autopapieren laten zien.
Het museum zelf was echt op techies gericht en bestond uit een redelijk bonte verzameling oude apparatuur, modellen, documenten alsmede oude foto's en video's in een soort muffe jongenskamer-achtige setting. White Sands was in WO-2 de site waar de eerste kernbom (ofwel 'the gadget') getest werd op de Trinity-site en is vervolgens de test- en ontwikkelingsbasis geworden voor zowel NASA als het Amerikaanse leger, vloot en luchtmacht. Helaas was er tot Hans' lichte teleurstelling geen enkele referentie naar de DEC-20 die in de 80er jaren onder de systeemnaam SIMTEL20 de thuisbasis voor wat toen nog public domain software heette vormde.
Buiten bevond zich ook nog een indrukwekkende verzameling jet- en raketspul.
Ook een replica van Fat Man, de bom van Nagasaki.
Toen door naar White Sands National Momument. Dit beslaat een gebied van honderden vierkante kilomneters en bestaat helemaal uit prachtig witte gipsduinen. Het geheel ligt in een kom waardoor het gips, dat uit de bergen gespoeld werd, zich daar verzamelde. Door de sterke wind werd het gips opgestuwd tot duinen.
Het is een briljant plaatje dat aan een vers besneeuwd landschap doet denken, maar dan toch net anders. Er voert een 24 kilometer lange weg door de duinen die je uiteindelijk op een grote picnick area brengt waar een aantal overhuifde banken en kleine huisjes staan. Het geheel is een onwerkelijk plaatje, zeker toen we net aankwamen en het verder doodstil was. Heerlijk in de zon gezeten, cappu met carrotcake genuttigd (ja alweer!) en lekker met Teddie gespeeld. Na een tijdje werd het er drukker, onder meer met duinensleeërs, wat een soort lokale gewoonte bleek te zijn.
Daarna nog een microtrailtje gelopen over een mooi aluminium Myst-achtig pad.
Naast de onwerkelijk witte duinen is ook de vegetatie hier bijzonder. Met name de skunk-bush, een soort doornstruik die met zijn wortelstelsel de immer schuivende duinen vasthoudt en daarmee een soort grote bollen vormt, was een bijzonder plaatje en verder de soap-tree yuka.
Na White Sands besloten we Roswell maar even te laten voor wat het was (het was eigenlijk te ver van onze route af) en zijn we in plaats daarvan over highway 82 richting Carlsbad gereden. Dit bleek ook een mooie scenische route te zijn over de Sacramento Mountains en dwars door Lincoln National Forrest. We gingen over een bergpas van zo'n 3000 meter hoog. Op de top bevindt zich het stadje Cloudcroft wat net als de duinen eerder helemaal wit was, aleen nu van de sneeuw. Het was net of we in een scene van Twin Peaks terecht waren gekomen en elk moment verwachtte je Dale Cooper te zien lopen. Ook hier weer sleeërs, die op echte sneeuw overigens veel beter gleden.
Uit de bergen gekomen veranderde het landschap weer in een grote, eindeloze high desert woestenij. Een grote leegte zover je kijken kan, zonder bomen, huizen of wat dan ook. Wel hier en daar wat zwarte koeien die aan kurkdroge pollen staan te knagen.
In Artesia hebben we een RV-park gevonden waar we nu staan. Niet veel bijzonders maar the closest to home for now :-).
Artesia zelf is een relatief grote plek waar blijkbaar veel connecties met de olie-industrie zijn. Dat blijkt onder meer uit een standbeeld met olieboorders en een allerlei petrochemische bedrijvigheid. Met name de boorinstallaties deden ons aan de Ewings denken…. En dan zijn we nog niet eens in Texas….
Overal cacteeën
Vanochtend weer heerlijk ontwaakt op onze super airmatrassen. Het is wel weer koud geweest vannacht, althans in relatie tot de temperatuur overdag. Die lage nachttemperatuur is toch echt wel een kenmerkend verschil tussen de woestijn hier en Florida. Overdag scheelt het eigenlijk niet eens zo veel, het was bijvoorbeeld vandaag overdag hier meer dan 27 graden (om 12 uur).
Na een ondertussen rituele cappu in de ochtendzon afscheid genomen van de senior camping. Ondanks de hoge gemiddelde leeftijd was het overigens blijkbaar wel nodig om bordjes met "verboden voor vuurwapens" aan de senioerensoos te spijkeren. Lands wijs zullen we maar zeggen. En ook nog een mooie senioren trike gezien die vlak achter onze busmans geparkeerd stond.
Wij zijn daarna richting het cactusbos in het Saguaro National Park gereden. Onderweg nog een super vliegtuig-scrapheap tegengekomen. Er stonden rijen en rijen loop- en sloopvliegtuigen van transport tot en met jets van de Amerikaanse lucht- en zeemacht. Bizar plaatje! (zie onderstaande google maps afbeelding)
Bij Saguaro aangekomen een mooie rondrit van een tiental miles gereden. Erg indrukwekkend, er staan letterlijk overal cacteeën in alle soorten en maten en de Saguaro cactus is de lokale specialiteit. Er zijn echt giganten, de cacteeën kunnen tot zo'n 16 meter hoog worden en ze kunnen 800 liter water vast houden! Ook veel vogels gezien,waaronder een soort woodpeckers die constant gaten in de cacteeën liepen te hakken.
Halverwege nog een koffie met carrotcake genuttigd bij de picknick-area. Na dit prikkelende bezoek zijn we verder oostwaarts de I-10 afgetuft tot Deming in New Mexico, waar we een half uurtje voor zonsondergang op camping Little Vineyard zijn neergestreken. Het is weer een parkeerplaatscamping maar wel weer met warm zwembad en hottub.
Boodschappendag
’s Ochtend weer heerlijk buiten een cappu gedronken en van het prachtige landschap van de Sonoran Desert genoten. Toen busmans weer aangeslingerd en eerst een uitgebreid bezoek aan de plaatselijke SafeWay gebracht. Schitterende winkel wat het boodschappen doen zelfs leuk maakt!
Toen op naar het Phoenix kantoor van het verhuurbedrijf. Er waren wat kleine dingetjes met busmans die we even opgelost wilden hebben. Met name de bediening van de uitdraaibare antenne die bij eerste aanraking spontaan uit elkaar gevallen was, maakte dat de antenne slordig schuin omhoog op het dak lag en steeds harder op het dakraam klapperde. Verder zat een van de meegeleverde stoelen abominabel, werkte de DVD-speler niet en startte ook de generator niet meer. Een uurtje later reden we er weer weg, alles perfect opgelost! Teddie had de dame die ons hielp zodanig vertederd dat ze ook nog een heerlijke stoel in het ruim van busmans gegooid heeft. Toen nog naar de AAA om de ontbrekende campingboeken op te halen.
Op naar Tucson waar we een luxe camping hebben gevonden met warme zwembaden, hottub en zowaar internet. VoyagerRV is wel een echte senior omgeving. Je moet hier zelfs met badges oplopen 🙂 Ted mag alleen aan een korte riem want er zit hier allerlei roofvogelgespuis “who enjoy yorkies for lunch”. Afijn, heerlijk in de zon gezeten en nog wat gezwommen en gehottubt…
Twitter updates
Wil je ook nog realtime updates van ons via Twitter? Ga naar www.twitter.com/tijg. Als je TIJG nog niet volgt moet je dat natuurlijk eerst even doen. In verband met de spam is het account afgeschermd en moeten we je als volger eerst even goedkeuren… Dat je het maar weet.
NB: Als dit alles je niets zegt en je wilt dat graag zo houden dan moet je dit berichtje gewoon gauw vergeten of als je wel meer wilt kijk dan hier voor meer informatie.
Winterpaleis in de zon
Lekker vroeg uit de veren gegaan en in het ochtendzonnetje nog ff een capu gedronken en toen door naar het gas-station. Busmans blijkt een dorstig wezen, iets van 1 op 3 of zo, maar goed als je 5000 kilo weegt dan gebruik je ook wat energie op een dag. Rustige rit gehad naar Phoenix, het woestijnlandschap blijft erg mooi. Je rijdt op de bodem van wat eens een zee was, in alle richtingen omsloten door bergketens. Bij Phoenix eerst even aangelegd bij de lokale AAA, de Amerikaanse evenknie van onze ANWB. Gepakt met kaarten en boeken weer naar buiten gekomen.
Toen door naar het hoogtepunt van de dag, het oude winterkwartier van de de architect Frank Lloyd Wright, “the greatest American architect of all time” in Taliesin West in Scottsdale, een voorstad van Phoenix. Het is een fascinerend geheel, al was het maar door de persoonijkheid van Lloyd Wright zelf. We waren net op tijd voor de tour van 15:15 met een gids die erg veel van het onderwerp wist en daar ook nog leuk over vertellen kon en ons ons door het complex voerde. Een absolute aanrader! Later meer op www.2gods.com.
Toen we weer naar buiten liepen realiseerde we ons ineens dat we een tijdzone verder waren en dat het ineens een heel uur later was. We zagen op de AAA-kaart dat er een camping in de buurt moest zijn. Er stond helaas geen adres bij (die bleken weer in een apart AAA-boek te staan dat we vergeten waren mee te nemen) dus enigzins op de gok richting Fountain Hill gereden. Daar wist een behulpzaam jongmens bij het pompstation gelukkig waar de camping lag. Het klonk niet erg aantrekkelijk maar toch maar besloten te gaan kijken. Een half uur later zaten we zeer tevreden op een prachtig plekje in McDowell Mountain, een mooi en heerlijk rustig Regional Park. Nog even van de omgeving genoten tot de zon onverbiddelijk onderging…
Verder door de woestijn
Na een goede nacht vroeg opgestaan en heerlijk gezwommen in het buitenbad (29C) en nog ff nagesudderd in de hottub (39C).
Daarna door het Anza Borrego Desert State Park richting Palm Springs gereden. Onderweg nog even gestopt bij het bezoekerscentrum alwaar we een film over het uiterst boeiende leven van het dikhoorn-schaap bekeken hebben. Geloof ons maar, het is erg belangwekkend allemaal! En gelukkig wisten we afgelopen nacht nog niet dat de tarantula begin van de winter tot leven komt hier.
De tocht voerde ons daarna langs Salton Sea, een 55 KM lange zoute binnenzee die ontstaan is toen in 1905 het werk aan een irrigatiekanaal volledig uit de hand liep nadat de Colorado erin overstroomde. Toen men 2 jaar later een en ander weer onder controle had, had zich ondertussen dit meer gevormd, wat ze toen zo maar gelaten hebben. Het is in elk geval een mooi plaatje, ook al door de zoutvelden rondom het meer. Een ander opvallend detail was dat vrijwel alle benzinepompen in het gebied naast de standaard producten ook racing fuel ofwel ethanol verkochten. Afijn dat moeten we nog maar eens uitzoeken.
Na Salton Sea door naar Palm Desert om in de BestBuy de eerder aangeschafte elektronica door een werkende variant om te ruilen. Toen door naar Palm Springs, een luxe resort stadje met veel celebs, waar we een camping wilden opzoeken. Daar aangekomen bleek de camping een sombere parkeerplaats in de schaduw van de berg te zijn waarop we besloten door te gaan naar het nabij gelegen plekje Desert Hot Springs. Daar bij het RV-park van ene Jimmy "in fact we are just a bunch of old drunks overhere" een goede plek voor de nacht, alleen geen Wifi, gevonden.
Volgende ochtend weer heerlijk in de pool en hottub gelegen en toen op naar Josuhua Tree National Park. Dit bleek een werkelijk schitterend woestijnpark te zijn met inderdaad Joshua Trees, prachtige rotsformaties, puinbergen, cacteeën in soorten en maten en yuca's.
De Joshua Tree dankt zijn naam overigens aan de mormonen die in de opgeheven takken van een gelijkenis zagen met de ten hemel geheven handen van de profeet Joshua.
Het was overal lekker rustig en heerlijk stil, slechts een enkele andere bezoeker en bij de rotsformaties wat bergbeklimmers die als mieren op de rotswanden geplakt zaten. Teddie vond het ook een leuke plek en heeft er enthousiast achter stokken en ballen aangerend. In het park werden we ook nog getrakteerd op een mooie halo, wat ons natuurlijk direct aan onze Portugal trip deed denken.
Toen we na een mooie tocht door deze woestijn weer op de Interstate-10 zaten zijn we op de grens met Arizona in Blyth bij een leuke camping neergestreken die direct aan de Colorado rivier ligt, die de grens vormt tussen Californië en Arizona. Klein minpuntje: ook hier geen Wifi.
We begrepen overigens van Els (en die kan het als AAA-reisagent weten) dat het gebied wat we doorkruist hebben (het zuiden van Californië) het minst toeristische deel van deze staat is. Opmerkelijk eigenlijk want we hebben de afgelopen dagen van een bijzonder en waarlijk wonderschoon woestijnlandschap mogen genieten.
Morgen door naar Phoenix.
Over kathedralen en woestijnen…
Vanochtend redelijk vroeg wakker en fluks op pad gegaan richting de kust omdat Teddie wat quality time te bezorgen op het strand. Nou, dat viel dus bepaald niet mee! Als de parkeerplek niet verboden gebied voor RV's was dan was het straatje waar geparkeerd moest worden veel te smal of vroeg men een schandelijke hoeveelheid geld voor een paar minuten parkeren. Ook de uitstraling vermocht ons niet erg bekoren, het deed ons wel erg sterk denken aan foute Spaanse Costa badplaatsen, waarop we besloten om maar eens iets heel anders te gaan doen.
Omdat we de afgelopen jaren veelvuldig geconfronteerd zijn met het stichtelijke programma "Hour of Power" van een van oorsprong Nederlandse TV-dominee vanuit een enorme glazen kathedraal, besloten we die eens een bezoekje te brengen. Op naar de Crystal Cathedral dus. En Crystal was-ie hoor. Een geheel glazen gebeuren met onder meer een groooote glazen zaal met grooooot orgel, veel televisie camera's (je bent tenslotte TV-dominee of niet) en voor diegenen die geen zin hebben de beslotenheid van de eigen auto te verlaten is er zelfs een In-Car Worship Center.
Het bleek verder een echt familiebedrijf, vader dominee zat een en ander voor terwijl schoondochter wat kinderen doopte. Zoon was niet aanwezig maar zou de komende week ook weer present zijn. Ze zagen er uit als een soort pseudo katholieken met gekleurde mantels. Het was verder een goed geoliede machine, met uitstekende performers met veel oog voor de Amerikaanse behoefte aan entertainment. Het lijkt ons wel dat al het geld wat besteed is aan deze glitter en glamour, zinniger besteed had kunnen worden.
Na deze ervaring besloten we de kustweg richting San Diego te volgen tot Oceanside. Gepicknickt met pacific view…
Vervolgens het binnenland in gedoken voor een waarlijk wonderschone tocht door de Vallecito mountains naar Borrego Springs waar we in het grootste woestijn-statepark van Amerika, het Anza-Borrego Desert State Park, een mooie camping Springs at Borrego gevonden hebben, mooie plekken, heel rustig, een warm zwembad en zelfs vier hot-tubs!
It never rains in Southern California :-)
Los Angeles is deze keer de bestemming van uw Conversare-team. Niet met de zwarte bus dit keer maar met een Boeing 747 van KLM. Teddie mocht met in haar groene reistas mee in de cabine. Na een wat vertraagde start, het stofzuigen (!) ging wat trager dan gepland, om 12 uur uit Amsterdam vertrokken. Alles ging voorspoedig (filmpjes, hapjes, etc) tot we een <dingdong> hoorden gevold door de mededeling dat – oops – de benzine bijna op was en dat we LA nooit gingen halen op deze tank. We moesten tanken bij het dichtstbijzijnde pompstation, wat Las Vegas bleek te zijn. Dit zorgde weer voor minstens anderhalf uur oponthoud, wat met name voor Teddie heel vervelend was, omdat ze wel aan een comfortstop toe was, zeker toen tijdens het tanken de deuren lekker open gingen en er een frisse wind door het vliegtuig waaide. Ze heeft het overigens uiteindelijk uitstekend gered en deed om 5 uur lokale tijd buiten bij de airport van LA een hele grote plas.
In LA eerst een nachtje geslapen in La Quinta bij het vliegveld en en passant een broodje gehaald bij de Subway. De volgende ochtend in de taxi gedoken en op naar het camperverhuurbedrijf dat zo’n 20 mile van de luchthaven ligt.
Er stond al een mooie glimmende 25 voeter op ons te wachten en na een reeks uitgebreide instructucties alsmede een honderdtal formulieren ingevuld te hebben waren we on-the-road. Eerst uitgebreid gefoerageerd bij de supermarkt, daarna een SIM gescoord (we zijn de komende weken im notfall bereikbaar op +13232877980) en vervolgens nog een bezoekje aan de BestBuy gebracht voor wat gesorteerde elektronica.
Het was ondertussen gestopt met zachtjes regenen en in een enorme hoosbui de freeway op richting Santa Monica en van daar naar een RV-park in Van Nuys waar we nu dus staan.
Het rijden in de bus is overigens best bijzonder, alles kraakt en
rammelt (bus is een 2010 model, dus nagelnieuw) en het voelt een beetje
als een vliegtuig op de startbaan. Een heel verschil met onze zwarte
bus dus.
Het weer is temperatuurwise lekker, maar nog steeds nat maar vanaf maandag wordt het zonnig en nog warmer dus geen enkele reden tot klagen. Bijkomend voordeel is dat we deze keer niet hoeven te acclimatiseren 😉
Morgen op naar San Diego en dan door naar Nieuw Mexico.
’t kan vriezen ’t kan dooien, ’t kan dooien ’t kan vriezen…
Na onze belevenissen met Burgemeester begonnen we Bresse-vermoeidheidssymptonen te vertonen. Zeker toen ook nog de ochtend begon met ruiten krabben… Jawel, half oktober in het zonnige Bourgondië. Maar… twee uurtjes later begrepen we de Bresse weer wat beter op dit zonnige terras in Chalon-sur-Saone.
De rest van de dag bleef positief: de door Burgemeester aangeraden Bob de Bouwer bleek een zeer capabele man die ons zowaar begreep. Hij lachte bijna al onze zorgen weg. Wel gaf hij aan dat een aantal details, zoals een plat dak of niet-rode dakpannen, toch wel heel moeilijk lagen. En modern bouwen in de Bresse is zeker niet uitgesloten, getuige het huis dat hij ons liet zien in een dorpje verderop, waar Burgemeester gemeentesecretaris blijkt te zijn…
Afijn, veel mogelijkheden liggen weer open en we zien het weer helemaal zitten. Het wachten is nu op de mouw van hopelijk 25 meter.
En wat Teddie er allemaal van vindt?
