Gezellige week gehad met Mike, Roos, Sterre, Lilly, Sarah-Faye en natuurlijk hond Noor. Prachtig weer en veel gezelligheid zoals altijd.
In opdracht van de Association Maillon-la-Vie hebben we een kunstwerk in situ gecreëerd op een van de sluishuizen langs het Canal du Nivernais in Bourgogne.
Het werk maakt deel uit van het project “Les temps du flottage” wat Maillons-la-Vie uitvoert in samenwerking met de Voies Navigables de France (VNF). Voor dit project zijn meerdere kunstenaars gevraagd hun artistieke visie te geven op het thema “Flottage”, de oude manier om hout al drijvend te vervoeren vanuit de Morvan naar Parijs. (meer over de flottage)
Het thema van ons werk is Le feu et le bois. Het werk is gebaseerd op de vier oerelementen die onontbeerlijk zijn voor het hout. Allereerst is daar de aarde. Solide, sterk en vruchtbaar vormt het de basis voor de gezondheid en het geluk van de boom. Dan het water, onontbeerlijk voor de groei van de boom. Daarbij was water een belangrijk hulpmiddel om het hout bij de mensen in Parijs te krijgen. Het derde element is lucht. Het laat de bladeren ruisen en op basis van fotosynthese produceren de bomen de broodnodige lucht (zuurstof) voor de mens. Tot slot het vuur. Het hout van de boom dient als brandstof. Sinds de prehistorie geeft het vuur warmte, licht en bescherming aan de mensheid. In dit proces wordt het hout getransformeerd tot as, wat weer gebruikt wordt als bemesting voor de grond waarop weer nieuwe bomen kunnen groeien.
De cirkel met de vlam symboliseert de oneindigheid van deze cyclus. De symbolen in de rand van de cirkel, de handtekeningen van de arbeiders, zijn een hommage aan de houthakkers die centraal staan in dit proces.
https://petrah.fr/installation-le-bois-et-le-feu-au-bord-du-canal-du-nivernais/
Sophie Daull leest voor uit DE Goupil à Margot van Louis Pergaud.
Van maandag 22 juni tm zondag 28 juni hebben we een klein weekje doorgebracht op domaine de l’Epinette, een camping aan de rivier de l’Ain in Chatillon in de Jura. Prachtig landschap en een oase van rust, maar het was er sowieso uitgestorven. Sommige campings gaan voorzichtig aan weer open en dan alleen voor campers want de douches zijn nog gesloten. De madame bij de receptie was wel somber want les Hollandais blijven weg, en die zijn in dit seizoen toch de grootste groep.
We hebben verschillende uitstapjes gemaakt en een paar fietstochtjes in de omgeving. Zo hebben we de Cascade d’héirsson bezocht. Er zouden in dat traject 7 cascades moeten zijn, maar toen we de eerste (de grootste!) gehad hadden en de enorme trap naar boven zagen, besloten we het daarbij maar te laten. Hoeveel leuker kan het nog worden in verhouding tot de inspanning want het was erg warm? Maar het was prachtig. De cascade kwam met donderend geweld naar beneden en daarna liep het water in kleinere watervalletjes en stroomversnellingen naar beneden door de beek.
Op een andere dag hebben we de cascades en de gorges de la Langouette gezien. Het was spectaculair om de beek 47 meter dieper te zien stromen. Er was een soort trail uitgezet langs de gorge naar de grote waterval. Mooi tochtje door het bos. Maar het was alweer aardig ver lopen, dus we hebben het weer bij deze ene gelaten.
Baume-les-Messieurs stond vrijdag op het programma, een pittoresk plaatsje in een ravijn. Bizar, want je komt over een hoogvlakte aanrijden en dan staat er ergens een bordje met een point de vue. Parkeren en dan kijk je ineens in een enorme diepe kloof waar je in de verte Baume ziet liggen. Heel bijzonder. We zijn daarna afgedaald naar het dorpje. Toeristisch, dat wel. In het dal loopt een klein riviertje, waarvan het begin een waterval is. Geen donderend geraas deze keer, maar lieflijke feeërieke stroompjes.
Het was fijn om er even uit te zijn na al die weken in quarantaine.
We hebben nieuwe buren: Hugo en Kristel. Ze wonen er al weer een paar maanden, maar door het confinement hadden we nog niet echt kennis gemaakt. Ze organiseerden een gezellig burenfeestje.
Op 1 juni opende onze eerste online tentoonstelling in Kunstmatrix. We hebben er uiteindelijk drie gemaakt, verdeeld over juni, juli en augustus.
Het is de eerste expositie met een selectie van de werken die we tijdens de 56 dagen in lockdown in Frankrijk gemaakt hebben. We geprobeerd om een positieve draai aan deze gedwongen periode van isolement te geven.
Where are we now? refereert aan de gelijknamige song van David Bowie, wiens muziek ons tijdens de lockdown heeft geïnspireerd. Het is een zeer actuele vraag in deze tijd. Waar zijn we nu? De wereld draait door, maar even zonder ons. Pas op de plaats. De lockdown is een mooi moment om de balans op te maken. Never waste a good crisis, zoals Churchill zei. Waar staan we nu? En moeten we wel zo doorgaan zoals we gewend zijn? In feite moeten we constateren dat het best goed gaat met de wereld zonder ons. De lucht wordt weer schoner doordat smog boven de steden is verdwenen, de stilte onthult ons geluiden die we niet nog niet eerder hoorden en dieren kunnen zich vrijelijk bewegen in stedelijke omgevingen. Misschien dromen ze van een wereld zonder mensen?
De mens en de natuur hebben altijd een complexe en dualistische relatie gehad. We kunnen niet leven zonder de natuur en tegelijkertijd zijn we bezig haar uit te roeien. Onze verwoestende invloed op de natuur en het klimaat is een onomkeerbaar proces. Uiteindelijke roeien we onszelf uit doordat we een wereld creëren die voor ons onleefbaar wordt. Zoals we tijdens de lockdown konden zien, gaat de natuur het wel redden, dat is een geruststellend idee. Onze tijdelijke aanwezigheid op deze wereld zal zeker littekens achterlaten, waarvan sommige zeer diep zullen zijn, maar ze zullen na verloop van tijd vervagen vanwege het ongekende vermogen van de aarde om te evolueren en zich aan te passen.
De kwetsbaarheid èn de enorme veerkracht van de natuur vormt de basis van Where are we now? Een serie collages ontstaan in een periode van ziekte, verlies en eenzaamheid maar die feitelijk vertelt over zorgzaamheid, hoop, levenskracht en dromen over een betere toekomst. Laten we samen het tij keren.
Turn and face the strange
En toen gingen we op 17 maart in confinement (quarantaine) en de wereld hield zijn adem in. Macron vertelde dat we in oorlog waren, met het coronavirus en dat we er met zijn allen alles aan moesten doen om verdere verspreiding te voorkomen. Het hele openbare leven was tot stilstand gekomen en wij mochten alleen nog ons terrein af met een formulier wat je op de website van de overheid kon downloaden. Nu is quarantaine in Avigny niet echt een straf. De natuur ging haar eigen gang en vanaf ons coronaterras, zoals het terras aan de voorkant tegenwoordig heet, genoten we van de prachtige lentekleuren. We hadden het qua weer ook getroffen, het was vrijwel de hele tijd zonnig.
Ik had gelukkig nog heel wat zaden, dus ik kon mijn gang gaan in de kas en in de bakken. Martin en Sophie hadden nog oude aardappelen, dus ook een aardappelbed aangelegd.
De buurtjes zagen we nog wel af en toe en met Pasen hebben we la chasse aux oeufs gedaan voor Amelia en Noé en af en toe deden we een spel.
Ze hadden drie jonge hondjes dus dat was met name voor de kinderen erg leuk en voor ons natuurlijk ook want ze kwamen geregeld met het spul langs.
Af en toe helpen met het schoolwerk en met het video-conference met de juf.
Mondkapjes maken met Amelia
En af en toe kwam Lydie langs om met de kleinkinderen de vissen te voeren en natuurlijk was Cedric er geregeld met zijn grasmaaier.
En, tegen het einde van het confinement, zijn we zelfs nog illegaal naar een verjaardagsfeestje geweest, van Martin. Maar wel buiten.
Verder was het een zeer creatieve periode voor het werk. Weinig afleiding en veel regelmaat. Hans maakte zijn Kennisnet-podcast met Mike en was verder druk in de weer met muziek en ik maakte elke dag een fotocollage en toen het confinement eindigde op 11 mei had ik 56 werken.
Het gonst al dagen dat er een quarantaine aankomt vanwege het Covid-19 virus wat rondwaart wereldwijd. Toch zijn we nog even een paar foto’s gaan maken van de expositie van 20 jaar MouvArt in het theater van Auxerre. We doen mee met het werk “Where are we now?”
Yck en Emily kwamen samen voor een lang weekend. Zo gezellig. Lekker eten, gefietst, uitstapje naar Vézelay en voornamelijk heel veel spelletjes gedaan.
Een klein tripje naar Nederland voor vriendenbezoek en cultuur. We vertrokken op vrijdagochtend en waren rond 4 uur op de camperplek in Gent bij een sportpark. We waren mooi op tijd, want een van de laatste plekken. De slagboom deed het niet, stond open en betalen ging ook niet. Gelukkig waren er wel net twee dames van de sporthal ermee bezig en die deelden ons mee dat het dus gratis was. Het is niet echt een idyllisch plekje, want het ligt zo’n beetje in de snelweg en de plekjes zijn vrij smal.
We hebben nog een rondje gefietst door het natuurgebied de Gentbrugse Meersen, wat hierachter ligt. Moerassen, graslanden en veel nieuw bos met wilde koeien. Ze zijn het aan het uitbouwen tot een nieuw recreatiegebied. We hebben het vredesmonument bezocht, een uitkijkpost in de vorm van een witte vredesvlag. Althans volgens landschapsarchitect Steve Van Ryckeghem eerder in De Gentenaar. ‘Het monument in de vorm van een vlag wil bezoekers aanzetten om na te denken over het verband tussen vrede en natuurbescherming.’
Het vredesmonument is zo’n twintig meter lang, zeven meter hoog en net geen twee meter breed en staat aan de rand van het Vredesbos, een bos dat niet wordt aangeplant. Het mag via spontane ontwikkeling verbossen.
Zaterdagochtend hebben we de overzichtstentoonstelling van Jan van Eyck bezocht in Gent. We hadden kaarten gereserveerd voor 9h30 en dat was perfect. We waren er iets eerder en konden heerlijk in busmans aan de koffie bekijken hoe de rij voor de deur zich oploste. Het was ook heerlijk rustig. Een aantal werken kon je van heel dichtbij bekijken. Ook Adam en Eva van het retabel van het Lam Gods. Heel bijzonder.
We zijn toch ook nog maar naar de St. Baafskathedraal in het centrum gefietst om het Lam Gods te bekijken, maar dat was een vergissing. De kapel waarin het werk hing was helemaal propvol. Hier was geen tijdsslot. Toen Hans bijna ruzie kreeg met een steeds maar duwende Fransman, zijn we maar weg gegaan. Dit is niet de manier om zo’n mooi schilderij te bekijken.
We hebben lekker geluncht in een of ander hip pastatentje en daarna door naar Marianne en Rogier in Rotterdam waar we gelogeerd hebben op de oprit.
Zondag na een heerlijk ontbijtje door naar Mike en Roos waar we mee naar Lazarus zijn geweest, het het laatste project van David Bowie in het de La Mar theater in Amsterdam. Wat een verbluffend mooie voorstelling was het. Het was een echt afscheid van Bowie. Bravo voor Ivo van Hove. De meiden hadden ondertussen allemaal lekkere hapjes gemaakt en we konden gelijk aanvallen toen we thuis kwamen.
Maandag zijn we na een ontbijtje en nog even kletsen we rond 11 uur uit Nieuw-Vennep weggereden met een paar fijne dozen boodschappen die we via Appie bij Mike hadden laten bezorgen. België was zoals gewoonlijk een drama op de weg en we deden er dan ook een uur langer over om in Marcoing te komen. We vonden een plek bij een voormalig haventje langs een kanaal. Er was niets, geen elektriciteit, water etc. Ook geen andere campers. Een paar vissertjes. Maar heerlijk rustig geslapen.
Dinsdag kreeg het dak van Busmans in Troyes nog een waterdichtheidstest en na nog een boodschappensessie bij de Grand Frais waren we rond 6 uur weer thuis.
Na 7 jaar eindelijk weer eens naar Florida geweest om een paar dagen bij Els in St. Petersburg te kunnen zijn. Het was supergezellig. Piet is ook nog een weekend aangeschoven vanuit Kansas City. We kennen St. Pete natuurlijk al vrij goed, dus het was voornamelijk het feest der herkenning: hanging out bij de North Shore Pool en Caddy’s on the Beach, muziek in downtown St Pete, fietsen langs de waterfront, koffie bij Kahwa of Starbucks, Onion rings bij El Cap, thaïs eten bij Nitally’s, even snuffelen bij Barnes & Nobles en de Apple shop in de International Plaza in Tampa, Els bezoeken op haar werk, carrot cake van Publix, de Pecan Pie van Els, Manatees kijken bij de Centrale en genieten van de prachtige kleurrijke vegetatie. Ook wat nieuwe dingen: zo hebben we kennis gemaakt met Jan, de nieuwe vriend van Els. Een echte aanwinst. Hij heeft ons Tampa laten zien waar hij al 30 jaar woont. Verder hebben we het nieuwe Dali-museum bezocht waar, behalve werken van Dali, de tentoonstelling Midnight in Paris, 1929 te zien was met werken van kunstenaars die Dali beïnvloed hebben : “het ontstaan van het Surrealisme”. Ook tijdens een lunch kennis gemaakt met de Salty Sisters, de vrouwenclub van de Yacht Club St. Petersburg, waar Els vice-voorzitter van is.
Al met al een paar gezellige, zonnige dagen die de winter net wat minder lang en grijs maken.
Hans is jarig! Gevierd met Sophie, Morgane, Vincent (die ook op 8 januari jarig is) en Cedric.
