De muis vindt het reuze gezellig dat wij hier tijdelijk wonen en geniet volop van onze welvaartsresten.
Nieuwe buurman (m/v)
C’est la nature!
6 uur in de ochtend: we worden wakker van een luid gehamer. Na wat gemopper op de buurman komen we erachter dat niet hij maar een specht onze “nachtrust” wreed verstoort. Onze lokale grote bonte specht (op de foto bij ons pinda-net) heeft de houten elementen van ons huis ontdekt en gemerkt dat het een geweldige klankkast is. Het is bizar om te zien hoe snel hij een behoorlijk groot gat weet te maken in het hout. Mais bon, c’est la nature! Maar nadat wij teruggeslagen hadden door een houtkleurige, doch complete kunststof strip op het houtwerk te monteren, moest hij zijn verlies toch onderkennen.
Grote bonte specht
Verder is de hele wereld rond ons dorpje knalgeel gekleurd door het colza (koolzaad). Mooi, maar wel heel erg geel.
Geel
Onze toom kippen (initieel 4 kippen plus een haan) is inmiddels uitgedund en omvat nu nog slechts 2 kippen en een haan. De witte kip op de foto is een paar dagen geleden verdwenen.
Kippen
Over sociale contacten hadden we ook dit keer weer geen klagen. Mike, Roos en de kids zijn een weekend geweest en de meiden hebben een prachtig bos-voorjaarsstukje uit de tuin voor ons gemaakt.
Bosvoorjaarsstukje
Verder zijn we bij onze vrienden Anja en Pieter geweest die in het naburige departement een huisje hebben.
Anja en Petra
En we hebben natuurlijk weer lekker doorgewerkt hier. Zo is het rommelige kleine huisje nu omgetoverd tot functionele werkplaats. Zie hier avant et apres.
Werkplaats avant
Werkplaats apres
En de nieuwe tuinkar (met kiepfunctie) bleek ook zeer handig. Een aanrader!
tuinkar
A la prochaine!
Teddie
Een vroege zomer in Bourgondie
Zonsondergang in de tuin
Vanwege de beloofde levering van onze internet-faciliteit besloten we een weekje eerder naar Bourgondië te gaan. Een goede keuze, niet vanwege het internet – we kregen namelijk te horen dat het deze keer weer niet ging lukken, maar wel vanwege het feit dat het de laatste week van maart hoogzomer is in Bourgondië. Elke dag temperaturen boven de 25 graden zodat we ook kunnen genieten van ons schaduwrijke terrasje bij de keuken.
Het weer nodigt uit tot veel buiten werken. Hans heeft eindelijk de grasmaaimachine kunnen uitproberen, hij startte direct en maaide zonder morren het inmiddels veel te lange gras moeiteloos af. Petra heeft zich op het kleine huisje gestort wat nodig opnieuw in de verf gezet moest worden. Ook is het dak ontdaan van een dikke laag bladeren, waar met name de sluipwespen erg verdrietig van zijn geworden. Teddie schuiert door het bos en geniet van het zonnetje.
De tuin ontwaakt, elke dag komen er nieuwe knoppen en bloesems bij. Verder heeft de veestapel zich uitgebreid met een toom kippen, inclusief haan, die als borderliners figureren voor onze verrekijkers. Waar ze vandaan komen weten we niet, maar het is wel leuk. Ze zitten ’s nachts hoog in de boom om de vos te slim af te zijn.
Verder genieten we natuurlijk ook van lome namiddagen op het terras en zijn erg enthousiast over de prachtige zonsondergangen.
Nu moet alleen het aanhangwagentje nog leeg…
Heel veel kunst op Miami Beach
Nadat we op 1 december nog een zeer bijzondere Memorial voor Tom hebben meegemaakt bij de VA (het ziekenhuis waar Tom gewerkt heeft) zat onze tijd in St. Petersburg er weer op en zijn we naar Miami Beach afgereisd voor Art Basel Miami, een gigantische kunstbeurs, waar meer dan 200 internationale galeries zich presenteren met hun beste kunstenaars. Verder waren er nog verschillende side-expo’s en culturele evenementen die het bezoek zeer de moeite waard maakten. Klik hier voor een (beeld)verslag.
Het was verschrikkelijk druk op Miami Beach, niet verwonderlijk als je bedenkt dat er in 4 dagen tijd zo’n 50.000 bezoekers op dit evenement afkomen (the biggest art-event in the world, nu ja, USA dus ;-). We zaten in het San Juan, beetje armoedig hotel met matige bedden en uitzicht op een blinde muur maar als je helemaal in het hoekje ging staan en je nek een beetje oprekte, kon je tussen de gebouwen door een reepje van de Atlantische oceaan zien. Maar… we zaten wel op Collins Avenue in het hart van het culturele centrum van Miami Beach en 1 blok van het strand. We hebben aldus nog 3 drukke, maar hele leuke, warme dagen gehad en landden op 6 december weer op een kil en winderig Schiphol.
Hieronder nog een impressie van Miami Beach.
Dierenliefde to the max…
Dierenliefde to the max...
Op de camping zien we dagelijks een oudere man met eindeloos geduld met bovenstaande kat rondwandelen. De kat blijkt bij navraag op eenjarige leeftijd een ongeluk gehad te hebben waarbij zijn achterpoten verbrijzeld zijn. Ze lopen nu al weer drie jaar zo samen rond.
Wij zijn weer een dagje naar de Biënnale in Venetië gegaan, ditmaal naar de Giardini, waarvan hier een impressie.
Over pretentieuze musea en landelijke vergezichten
Nu de verbouwing eindelijk klaar is hebben we weer tijd om er op uit te trekken. Busmans zomerklaar gemaakt en weg waren we.
De richting van de reis was helder – de warmte in het zuiden – maar omdat het in België al erg lekker weer was (in Nederland trouwens ook, maar dat vonden we echt te dicht bij huis) hebben we daar onze eerste stop gemaakt vlak voor de grens met Luxemburg.
De volgende dag bracht ons in Metz – we wilden daar het nieuwe Centre Pompidou bezoeken dat absoluut de moeite waard bleek (zie hier voor een verslag).
In Bannes zijn we voor de nacht gestopt op een zeer rustig, landelijk gelegen camping met een prachtige rij bomen met mistletoe erin.
De dag erop weer wat verder zuidwaarts in Lays-sur-le-Doubs op de vertrouwde camping Les Pecheurs aan de rivier de Doubs neergestreken.
Het was er als altijd heerlijk rustig en we zijn hier een week gebleven om op te slomen. Dominique, de campingbaas heeft een nieuwe service geintroduceerd: hij print 's ochtends nu een verse hollandse krant van de wereldomroep voor ons uit! We krijgen er zelfs een chocolaatje bij! We hebben hem maar niet verteld dat we de NRC ook dagelijks digitaal krijgen.
Vanzelfsprekend lekker bijgekletst met Maria en Cyriel die hier in de buurt wonen. Vrijdag hebben zij ons op een heerlijk maaltje asperges vergast en zondag hebben wij voor hen pannenkoeken gebakken op de camping.
Verder genieten we per fiets van het Franse platteland.
Naar de Key’s en gauw weer terug…
Na een nachtje in Perry weer de weg opgegaan. doel voor de dag was St Peterburg, waar we even bij Els wilden aanleggen om Pa een goede reis terug te wensen. De tocht voerde ons door de bossen en velden van Noord-Florida wat toch heel erg mooi is. Afijn, alles ging smooth en om 3 uur stonden we voor de North-Shore Pool, ons favo zwembad in St Pete. Heerlijk gezwommen en toen door naar de 12e straat waar we busmans strak tegen de appartementen van Els parkeerden. Het weerzien met de familie was gezellig, lekker gegeten, nog een paar spelletjes met Ems gespeeld en toen lekker naar busmans voor de nacht.
De volgende ochtend vroeg op en afscheid van Els genomen (de rest van de familie was nog stevig onder zeil) en de Interstate 275 op richting de Everglades. De Everglades is een enorm uitgestrekt moerassig natuurgebied in het uiterste zuiden van Florida waar naast heel veel vogels en alligators ook nog de Amerikaanse krokodil en de Floridiaanse poema leven. Verder heel, ja heel veel muggen!! Er is ook een grote, prachtig gelegen campground die echter niet veel voorzieningen kent. Daar arriveerden we halverwege de dag en vonden een mooie plek in de zon. Op het eerste gezicht lijkt zo'n primitieve camping een garantie voor rust maar niets is minder waar. Vrijwel alle kampeerders hebben generatoren bij zich dus het was me soms een geronkt van jewelste. Aangezien onze magnetron alleen op 110 volt werkt hebben ook wij Brutus, onze generator een tiental minuten aangehad. Gelukkig deden de meeste mensen het ook zo en viel het tegen de avond uiteindelijk best wel mee.
Wel moesten we goed uitkijken voor roofvogels, met name de grote groepen gieren waren een heus risico voor onze Ted. Ze vielen zelfs geparkeerde auto's aan die ze van de rubbers probeerden te beroven!
De volgende ochtend weer vroeg op, busmans gestart en terug door het park naar de highway 1 gereden. Op weg daar naar toe nog een drietal trails gelopen over comfi wandelpaden die ons onder meer door mangrovebossen voerden en langs een soort wildroute waar we een mooie slapende alligator gezien hebben.
Na het park verder richting de Key's gereden. Tot ons verdriet bleek het erg druk te zijn en naarmate we verder vorderden steeds drukker te worden. Plan was een klein weekje in het Bahia Honda State Park te gaan staan. Dat was volledig vol en dat bleef zo voor de hele week. Jammer maar helaas dus! We zijn uitgeweken naar een nabij gelegen commerciële camping die nog een tweetal plekken open had. Het enige goede was eigenlijk dat we een plek hadden, verder was het er vol, druk, winderig, koud, en relatief duur. Na wat rondbellen bleek ons dat deze week op de Key's qua drukte het equivalent is van het Memorial-day weekend en dat je zeer ruim van tevoren moet reserveren als je een plek op een leuke camping wilt hebben :-(.
Afijn, de werkelijkheid is wat die is dus ons verlies genomen en de volgende ochtend hebben we de Key's vaarwel gezegd en zijn we richting het noorden gereden waar we een heerlijk rustige camping vonden aan het Okeechobee meer, het op een na grootste meer van de VS. De camping ligt bij het plaatsje Clewiston, de Sugar Capital of the World.
We zitten inderdaad in het hartje van de suikerriet-teelt en omdat het oogststijd is (vergelijkbaar met de Nederlandse bietencampagne) reden de vrachtwagen met gerooid suikerriet af en aan, braken de verwerkingsfabrieken de hele dag grote rookwolken uit en horen we geregeld de Sugar Cane Express, een vrachttrein naar de kust, voorbijkomen.
Het weer is heerlijk, het zwembad goed op temperatuur dus blijven we hier tot de 2e. Dan rijden we richting Fort Lauderdale waar we de 4e busmans weer moeten afleveren. Dat wordt even slikken maar voorlopig gaan we nu eerst new years eve vieren dan daarna zien we wel weer!
Er was eens zo’n 250 miljoen jaar geleden een binnenzee…
Het heeft gevroren vannacht en de camping was wit berijpt. Geen cappu in de zon hier in deze high desert vandaag. Snel de bus afgekoppeld, eitje want we hadden alleen elektriciteit, de rest was vanwege de vorst 's nacht afgesloten.
Om 8:30 busmans gestart en op naar Carlsbad voor een bezoek aan de wereldberoemde grotten aldaar. Het was een mooi ritje door een Franse-Pyreneeën-achtig landschap.
De grotten zelf waren in een woord spectaculair, al was het maar vanwege het formaat. Zo'n 250 miljoen jaar geleden was op deze plek een binnenzee waar zich een hoefijzervormig rif vormde uit de kalkoverblijfselen van allerhande zeedieren c.q. schelpen.
Toen de zee opdroogde werd het rif bedekt met tonnen zout en gips die in de loop der tijd tot rotsen werden samengeperst. Toen een paar miljoen jaar geleden de Guadalupe mountains ontstonden werd de bodem langzaam maar zeker omhoog geduwd. Omdat de grond hier nogal olierijk is werd tijdens dit proces de kalk van het voormalige rif langzaam door het, vanwege de olie, sulfietrijke water opgelost waardoor er in de rotsen enorme grotten ontstonden op de plekken waar ooit het rif was. Nog weer later, zo'n half miljoen jaar geleden begon er kalkhoudend water door de berg naar beneden te druppelen en vormde zich in de grote kamers van de grot ook allerhande fantastische figuren in de vorm van stalagmieten etc.
In de 19e eeuw werden de grotten ontdekt door settlers die op de gigantische vleermuiskolonies afkwamen, met name om de vleermuisguano te oogsten; er bestond tenslotte nog geen kunstmest in die dagen.
Rond 1930 werd het geheel tot Nationaal Monument verklaard en werd het voor het publiek opengesteld. Er werden onder meer liftschachten aangelegd, die nodig waren omdat de grotten zo'n 25 meter onder de bergen liggen.
Ook hebben ze een comfy trail aangelegd wat de bezoekers langs de verschillende ruimtes leidt. Wij hebben ons weten te beperken tot de korte tour van ongeveer anderhalf uur door de "Big Room" die al met al zo'n anderhalve kilometer lang was. Mooi!
Weer bovengronds bleek het lekker warm te zijn geworden en hebben we alsnog de cappu in de zon gedaan.
Toen langs prachtige Guadalupe Mountains naar Texas koers gezet. De rit door dit deel van het Texaanse land nadat we de bergen verlaten hadden was helemaal zoals we het ons voorgesteld hadden: een leeg, leeg redelijk vlak land met redelijk vlakke wegen die als een rechte streep het landschap doorsnijden, met hier en door een klein vervallen gehucht, olie-rigs zoals ja-knikkers en Ewing-style boortorens en af en toe een verdwaalde koe!
Het doel voor de dag, Fort Stockton, bereikten we om 16:00 lokale tijd – yes weer een tijdzone verder en weer een uur 'verloren'.
Leuk, rustig RV-park met een kerststal, waar Teddie direct bij aanschoof
Over sneeuwwitte duinen en besneeuwde bergtoppen
Koude nacht en ochtend dus gauw busmans van het water, elektriek en riool afgekoppeld en richting White Sands getogen.
Daar aangekomen eerst naar White Sands Missile Range gereden om het museum aldaar te bezoeken. Omdat dit op een Amerikaanse legerbasis gesitueerd is kregen we een stevige controle aan de poort. Busmans werd doorzocht op wapens en wij moesten rijbewijzen, id's en autopapieren laten zien.
Het museum zelf was echt op techies gericht en bestond uit een redelijk bonte verzameling oude apparatuur, modellen, documenten alsmede oude foto's en video's in een soort muffe jongenskamer-achtige setting. White Sands was in WO-2 de site waar de eerste kernbom (ofwel 'the gadget') getest werd op de Trinity-site en is vervolgens de test- en ontwikkelingsbasis geworden voor zowel NASA als het Amerikaanse leger, vloot en luchtmacht. Helaas was er tot Hans' lichte teleurstelling geen enkele referentie naar de DEC-20 die in de 80er jaren onder de systeemnaam SIMTEL20 de thuisbasis voor wat toen nog public domain software heette vormde.
Buiten bevond zich ook nog een indrukwekkende verzameling jet- en raketspul.
Ook een replica van Fat Man, de bom van Nagasaki.
Toen door naar White Sands National Momument. Dit beslaat een gebied van honderden vierkante kilomneters en bestaat helemaal uit prachtig witte gipsduinen. Het geheel ligt in een kom waardoor het gips, dat uit de bergen gespoeld werd, zich daar verzamelde. Door de sterke wind werd het gips opgestuwd tot duinen.
Het is een briljant plaatje dat aan een vers besneeuwd landschap doet denken, maar dan toch net anders. Er voert een 24 kilometer lange weg door de duinen die je uiteindelijk op een grote picnick area brengt waar een aantal overhuifde banken en kleine huisjes staan. Het geheel is een onwerkelijk plaatje, zeker toen we net aankwamen en het verder doodstil was. Heerlijk in de zon gezeten, cappu met carrotcake genuttigd (ja alweer!) en lekker met Teddie gespeeld. Na een tijdje werd het er drukker, onder meer met duinensleeërs, wat een soort lokale gewoonte bleek te zijn.
Daarna nog een microtrailtje gelopen over een mooi aluminium Myst-achtig pad.
Naast de onwerkelijk witte duinen is ook de vegetatie hier bijzonder. Met name de skunk-bush, een soort doornstruik die met zijn wortelstelsel de immer schuivende duinen vasthoudt en daarmee een soort grote bollen vormt, was een bijzonder plaatje en verder de soap-tree yuka.
Na White Sands besloten we Roswell maar even te laten voor wat het was (het was eigenlijk te ver van onze route af) en zijn we in plaats daarvan over highway 82 richting Carlsbad gereden. Dit bleek ook een mooie scenische route te zijn over de Sacramento Mountains en dwars door Lincoln National Forrest. We gingen over een bergpas van zo'n 3000 meter hoog. Op de top bevindt zich het stadje Cloudcroft wat net als de duinen eerder helemaal wit was, aleen nu van de sneeuw. Het was net of we in een scene van Twin Peaks terecht waren gekomen en elk moment verwachtte je Dale Cooper te zien lopen. Ook hier weer sleeërs, die op echte sneeuw overigens veel beter gleden.
Uit de bergen gekomen veranderde het landschap weer in een grote, eindeloze high desert woestenij. Een grote leegte zover je kijken kan, zonder bomen, huizen of wat dan ook. Wel hier en daar wat zwarte koeien die aan kurkdroge pollen staan te knagen.
In Artesia hebben we een RV-park gevonden waar we nu staan. Niet veel bijzonders maar the closest to home for now :-).
Artesia zelf is een relatief grote plek waar blijkbaar veel connecties met de olie-industrie zijn. Dat blijkt onder meer uit een standbeeld met olieboorders en een allerlei petrochemische bedrijvigheid. Met name de boorinstallaties deden ons aan de Ewings denken…. En dan zijn we nog niet eens in Texas….
Overal cacteeën
Vanochtend weer heerlijk ontwaakt op onze super airmatrassen. Het is wel weer koud geweest vannacht, althans in relatie tot de temperatuur overdag. Die lage nachttemperatuur is toch echt wel een kenmerkend verschil tussen de woestijn hier en Florida. Overdag scheelt het eigenlijk niet eens zo veel, het was bijvoorbeeld vandaag overdag hier meer dan 27 graden (om 12 uur).
Na een ondertussen rituele cappu in de ochtendzon afscheid genomen van de senior camping. Ondanks de hoge gemiddelde leeftijd was het overigens blijkbaar wel nodig om bordjes met "verboden voor vuurwapens" aan de senioerensoos te spijkeren. Lands wijs zullen we maar zeggen. En ook nog een mooie senioren trike gezien die vlak achter onze busmans geparkeerd stond.
Wij zijn daarna richting het cactusbos in het Saguaro National Park gereden. Onderweg nog een super vliegtuig-scrapheap tegengekomen. Er stonden rijen en rijen loop- en sloopvliegtuigen van transport tot en met jets van de Amerikaanse lucht- en zeemacht. Bizar plaatje! (zie onderstaande google maps afbeelding)
Bij Saguaro aangekomen een mooie rondrit van een tiental miles gereden. Erg indrukwekkend, er staan letterlijk overal cacteeën in alle soorten en maten en de Saguaro cactus is de lokale specialiteit. Er zijn echt giganten, de cacteeën kunnen tot zo'n 16 meter hoog worden en ze kunnen 800 liter water vast houden! Ook veel vogels gezien,waaronder een soort woodpeckers die constant gaten in de cacteeën liepen te hakken.
Halverwege nog een koffie met carrotcake genuttigd bij de picknick-area. Na dit prikkelende bezoek zijn we verder oostwaarts de I-10 afgetuft tot Deming in New Mexico, waar we een half uurtje voor zonsondergang op camping Little Vineyard zijn neergestreken. Het is weer een parkeerplaatscamping maar wel weer met warm zwembad en hottub.
Boodschappendag
’s Ochtend weer heerlijk buiten een cappu gedronken en van het prachtige landschap van de Sonoran Desert genoten. Toen busmans weer aangeslingerd en eerst een uitgebreid bezoek aan de plaatselijke SafeWay gebracht. Schitterende winkel wat het boodschappen doen zelfs leuk maakt!
Toen op naar het Phoenix kantoor van het verhuurbedrijf. Er waren wat kleine dingetjes met busmans die we even opgelost wilden hebben. Met name de bediening van de uitdraaibare antenne die bij eerste aanraking spontaan uit elkaar gevallen was, maakte dat de antenne slordig schuin omhoog op het dak lag en steeds harder op het dakraam klapperde. Verder zat een van de meegeleverde stoelen abominabel, werkte de DVD-speler niet en startte ook de generator niet meer. Een uurtje later reden we er weer weg, alles perfect opgelost! Teddie had de dame die ons hielp zodanig vertederd dat ze ook nog een heerlijke stoel in het ruim van busmans gegooid heeft. Toen nog naar de AAA om de ontbrekende campingboeken op te halen.
Op naar Tucson waar we een luxe camping hebben gevonden met warme zwembaden, hottub en zowaar internet. VoyagerRV is wel een echte senior omgeving. Je moet hier zelfs met badges oplopen 🙂 Ted mag alleen aan een korte riem want er zit hier allerlei roofvogelgespuis “who enjoy yorkies for lunch”. Afijn, heerlijk in de zon gezeten en nog wat gezwommen en gehottubt…
Reisimpressies: over RETE UNO en waterbuffels
On the road again…
In de rij voor de Gotthart tunnel…
Luisteren naar ‘RETE UNO’…
De hond van Rudi…
Op de ‘borrel’ bij Rudi, met Maria en Cyril…
De waterbuffels in de Bresse…
Zonsondergang in Knokke…
Alweer zo’n typisch gezellige Belgische strandcamping
Van Boeschepe tot Blankenberge en terug…
De honden blaffen, de karavaan trekt verder…
Het eerste doel was Boeschepe (NoordFrankrijk) om daar op de boerencamping Les Houblonnières een paar dagen bij te komen. Daarnaast vormt het een vrijwel ideale uitvalsbasis voor ons jaarlijkse bezoek aan Watou. En een boerencamping is het! Waar we in het verleden al konden uitkijken op tevreden grazende herkouwers, lopen er nu ook kippen, een haan en zelfs een klein varken rond die op gezette tijden een ronde langs de verschillende tenten en caravans maken om te kijken of er iets te eten valt. Erg landelijk plaatje dus. Teddie echter bleek met name het varken (terecht naar later bleek) als voedselconcurrent te zien en liep steeds paars aan van woede als ze het wandelende stopcontact in het vizier kreeg.
Na het bezoekje aan Watou (klik hier voor verslag) maandag, zijn we dinsdag doorgereisd naar de Belgische kust voor een andere kunstmanifestatie: Beaufort03 (klik hier voor verslag). Veel mooie kunst gezien, maar naast de kunstliefhebbers blijkt de kust toch voornamelijk bevolkt met wereldlijke types die meer op hebben met Plopsa, volle, drukke en lawaaierige boulevards, frietkotten en bierhuizen. Gelukkig bij Westende een leuke camping gevonden, wel erg commercieel, maar in elk geval rustig en niet hinderlijk vol.
Vanaf deze plek onder meer per fiets verder Beaufort03 geëxploreerd. De route voert via de kustplaatsen, boulevards en duinenrijen langs de verschillende kunstwerken.
Mooie stranden trouwens, met mooie apporteerstokken, die met name door Teddie erg op prijs gesteld werden.
Donderdag weer verder getrokken om in Blankenberg neer te strijken. Na een rondgang langs de verschillende campings de optisch minst verschrikkelijke gekozen voor de nacht. Het was een werkelijk overvol geheel, erg aan de prijs, rijen en rijen stacaravans en gespeend van alle voorzieningen. Het enige wat ons daar op de been hield was het bord “Na 22:00 volledige stilte voor de nacht”. Dat was dus jammer, de gehele nacht wakker geweest/geworden van allerhande onrust, gepraat, auto’s en wat niet meer.
Total-loss de volgende ochtend alles in de bus gegooid en hoewel kunst inderdaad troost, toch de kunst maar de kunst gelaten – maken we in September wel af – en fluks teruggereden naar de rust van ons startpunt in Boeschepe waar het gelukkig nog goed vertoeven was en waar we (nu ja met uitzondering van Teddie dan) weer genieten van de scharrelende varkens, kippen, haan en koeien en het fenomenale uitzicht over het noord-Franse landschap.
Weer een feestje?
Hans is vandaag jarig. Omdat we op weg naar Tilburg (museum de Pont) op de Utrechtse Baan al in een dikke mist belandden besloten we het feest in Den Haag te vieren. Het werd het Omniversum waar we twee (!) films hebben bekeken. Lekker rustig, we waren met zijn zevenen. Zo hebben we virtueel tussen de dolfijnen gelegen en ook nog de noordwand van de Eiger (Alpen) beklommen!
Daarna loempiaatjes bij Walong waar we een nieuw visje in het aquarium opmerkten.
Nu nog de laatste afleveringen van de Soprano's kijken en dan zit het feest er weer op.