Conversare!

De kunstenaars in ons departement Yonne openen hun ateliers voor bezoekers. Een mooie gelegenheid om eens een kijkje te gaan nemen in het atelier van Yves Varanguin, de plaatselijke sculpteur. We hebben al veel over hem gehoord, rijden meerdere malen per week langs zijn intrigerende woning met atelier en in „de gemeenteberichten” werd onlangs aangekondigd dat men graag een beeld van hem wil aankopen. Hoewel het werk van Yves op het eerste gezicht niet direct aanleiding geeft tot een atelierbezoek  waren wij toch nieuwsgierig naar de man zelf. Gegeven de uitstraling van zijn werk verwachtten wij een grote dominante man die zich zou presenteren als Monsieur l’artist. Wij waren dus zeer verrast toen ons een tengere, schuchtere man met een vriendelijk gezicht tegemoet trad die ons hartelijk verwelkomde. Hij kende ons al. Van een culturele avond bij Martin. Hij was nog even in gesprek met een paar andere bezoekers, maar hij zou zo bij ons komen en of we maar vast rond wilden kijken in zijn atelier.

We slenterden eerst wat over het erf, waar overal beelden stonden in verschillende processtadia. Uit steen en hout gehakte elfjes, zeemeerminnen, mensfiguren, dieren, alles even figuratief. Knap gemaakt, dat wel.

Binnen, in de tot atelier verbouwde schuur, was nog veel meer te zien. Een enorme, zelfgebouwde keramiekoven, verschillende gereedschappen, nog meer werk in wording, kortom: een echt beeldhouwersatelier. Op zolder had Yves voor de gelegenheid een  expositie ingericht met keramieken beelden en beeldjes, met als hoogtepunt een enorme elf met een soort glazen vleugels. Knap gemaakt, dat wel…

Na een kleine tien minuten voegde Yves zich bij ons. Hij vertelde ons dat hij een opleiding tot timmerman en meubelmaker had gehad, maar dat hij zich in de loop der tijd steeds meer op het beelden maken had gericht en daar kon hij nu zo’n beetje van leven. Hij had goede hoop op de aankoop van een van zijn beelden door de gemeenteraad voor bij de Mairie, maar, zoals altijd, was het geld een probleem. Op onze vraag wat voor beeld er dan zou komen, vertelde hij dat hij die nog zou gaan maken, maar het zou zeker een elf worden. Hij maakte een gebaar met zijn hand naar de enorme elf met de glazen vleugels. Hij had iets met elven. Wij knikten en zeiden maar dat het beeld knap gemaakt was en mompelden iets over de interessante huid van de ietwat gestileerde keramieken vrouwenbeelden. Na nog wat heen en weer gepraat te hebben  meldden zich, tot ieders opluchting, nieuwe bezoekers. Hij verontschuldigde zich en bedankte ons voor het bezoek aan zijn atelier.

Het verrassende aan dit bezoek zat hem met name in de vaststelling dat je je een bepaald beeld van iemand vormt op basis van zijn werk en de uitstraling die dat heeft. De daaruit voortvloeiende  beeldvorming blijkt vervolgens helemaal niet  te kloppen. Als we hem niet ontmoet hadden, was Yves Vanranguin voor ons nog steeds een grote, dominante kunstenaar die old school figuratief werk maakte. Door ons bezoek hebben we hem leren kennen als een aimabele, bescheiden man, die met heel veel plezier zijn figuratieve beelden creëert. Knap gemaakt, dat wel.