Lies en Rob kwamen met Binky het nieuwe jaar inluiden. Vooral veel spelletjes dit keer. En lekker eten. En muziek. We hebben op Oudejaarsavond een Hollands concert gegeven op het Eindejaarsfeest bij Martin en Sophie voor een enthousiast publiek.
Een nieuw jaar is begonnen. Een mooi moment om terug te kijken naar alle mooie momenten met familie en vrienden die 2019 ons gegeven heeft. Een goed jaar met behalve alle heerlijke dineetjes met vrienden, vele bordspel-uren, kajakken ook de nodige verbouwinkjes: een nieuwe boomgaard, zonnepanelen op het dak en binnen eindelijk begonnen aan het afwerken van de details in huis. En ook nog de prijs van de stad Auxerre gekregen voor ons werk op de tentoonstelling Grands Formats. Hieronder zie je ons jaar in beeld.
Laat 2020 maar komen, we zijn er klaar voor.
Verjaardagen van Carli en Marijcke, Brenda een nieuw huis en Eindspel van Samuel Beckett : genoeg redenen voor een bezoek aan Nederland. Onze eerste nacht (donderdagavond) brachten we door op camping Fort Bedmar, nabij Antwerpen. Er was niet veel keus, want er zijn niet veel campings in de winter open. Beetje desolate sfeer, tussen de stacaravans met tuinkabouters.
Vrijdagmiddag kwamen wij Brenda in Deventer aan waar we haar prachtige nieuwe woning hebben bewonderd. ’s Avonds naar de Deventerse Schouwburg waar we Eindspel van Samuel Beckett hebben gezien door Theater Rotterdam met Hans Croiset, René van ’t Hoff, Elsje de Wijn en Cas Elkaar. Het was een fantastische voorstelling. Een echte aanrader.
Eindspel speelt zich af in een verlaten wereld. Vier personages weigeren op te geven, zelfs wanneer alles om hen heen al bijna is vergaan. Ze zitten in hun schuilplaats en kunnen daar niet weg. De blinde en verlamde Hamm is afhankelijk van zijn kreupele bediende Clov. De bejaarde ouders van Hamm, Nagg en Nell, leven in een vuilnisbak. Het einde is in zicht. Maar zolang het niet zover is, gaan ze door. Ze spelen hun eindspel.
Brenda in haar nieuwe huis
Zaterdag naar Soest waar Marijcke en Carli hun gezamenlijke verjaardagen vierden. Emily en Werner kwamen ook. En we hebben voor de deur geslapen in busmans.
Pizza-buffet
Sjaan leert Catan
Zondag een heerlijke lunch bij Marianne en Rogier en ’s middags door naar Mike, Roos & kids waar er natuurlijk gespeeld werd. Ook daar voor de deur geslapen in busmans, want Hans en Mike hebben maandagochtend een nieuwe podcast voor Kennisnet gemaakt.
Maandagavond bij Marianne en Rogier gegeten en geslapen.
En dinsdagochtend op de koffie bij Bar met Miek.
Terug via Metz, waar we in de buurt geslapen hebben op een camperplek bij het Office de Tourisme in Amnéville.
Woensdagochtend in Metz de tentoonstelling van Fabrice bezocht en daarna naar huis.
Dit weekend waren de laatste 2 concerten van ons mooie project Choeurs en Harmonie, 6 regio koren en de harmonie van Chablis. Vooral vanmiddag in Skeneteau, het theater in Monéteau, waren we op ons best. De video’s zijn overigens gisteren gemaakt.
Hier is nog meer te beluisteren.
De herfstvakantie is altijd goed voor een paar gezellige dagen met goede vrienden. Mike, Roos, Sterre, Lilly en Fay kwamen 4 dagen de boel op stelten zetten. Veel kletsen, spelletjes, smulpartijen, uitstapjes (naar Lac de Settons en les Roches du Saussois)en croquet spelen. Er werd ook nog gestudeerd en Hans en Mike hebben nog een podcast gemaakt. Verder keken we deze week naar Quatre mariages et une lune de miel. Aurelia, de dochter van buurman Jerome, was deze week aan de beurt. Een vreselijk programma, waarbij 4 bruiden de bruiloften van elkaar moeten beoordelen. Een van hen wint dan de honeymoon. Aurelia was het jammergenoeg niet. Haar bruiloft kostte dan ook nog geen vijfde dan die van de winnaar.
Na een weekje thuis te zijn geweest na onze Italië-reis zijn we weer met busmans op pad gegaan richting Zuid-Frankrijk. Dinsdag naar Lyon, waar we lang over hebben gedaan vanwege stakende boeren die hier en daar de snelweg volledig blokkeerden. Tomtom heeft ons er vaardig langs gemanoeuvreerd, maar we deden er wel veel langer over dan normaal. We sliepen op camping Porte de Lyon. Woensdag hebben we het eerste deel van de biennale van Lyon gedaan. In de usines de Fagor. De kunst werd voor de eerste keer geëxposeerd in de enorme hallen van deze voormalige fabriek. Het was even wennen, maar er viel weer veel te genieten. Zie hier ons verslag.
Dale Harding op de Biennale van Lyon
Daarna door richting Avignon, waar we incheckten op camping Les Avignons in Villeneuf-les-Avignons. We vonden een fijn plekje met middagzon. Donderdag en vrijdag zijn we naar Avignon gefietst voor Parcours de l’Art. Een kunstroute, waarbij kunstenaars hun werk exposeren op verschillende plekken in Avignon. Het was erg leuk om op deze manier ook de stad te verkennen en we zijn op zeer verassende lokaties geweest. Zo exposeerde de kunstenaar Ernst Gunter Hermann zijn werk in Musée du Petit Palais, naast het Palais des Papes, waar ze een prachtige collectie Middeleeuwse schilderijen en iconen bleken te hebben. Fantastisch. Kijk hier voor ons (foto)verslag van het Parcours de l’Art.
Ook nog een prachtige side-show gezien in Maison Jean Vilar, waar Macha Makeïeff haar sprookjesachtige expositie Trouble fête had, gebaseerd op het boek Alice in Wonderland. Hier een impressie.
Trouble fête van Macha Makeïeff
Zaterdag weer terug naar Lyon voor het tweede deel van de biennale in het museum macLyon. Dat viel erg tegen. Twee van de drie etages waren aan één kunstenaarsduo gewijd die houten reliefs maakten die ons helemaal niets zeiden. De derde etage was ook niet echt interessant.
We waren er in een half uur klaar en besloten naar Couvent de la Tourette te gaan waar Kiefer dit jaar exposeert. Het gebouw is echt prachtig. Het is de tweede keer dat we er waren en je ziet altijd weer nieuwe details. Anselm Kiefer is een van onze favoriete kunstenaars en het is altijd interessant te zien hoe hij zich verder ontwikkelt. Hier een (foto-) verslag.
Kiefer in Couvent de la Tourette
We vonden een zeer landelijke camping in Sonnay (camping du Sonnay) op nog geen 5 kilometer van la Tourette.
Zondag weer naar huis.
We zijn de eerste keer op de spelletjesavond van les avonturiers des jeux in Avallon geweest. Elke eerste zaterdag van de maand is het daar feest en kunnen we lekker spelen. Gelijk in het diepe gesprongen en het ingewikkelde spel Scythe geleerd.
Het is weer oktober en dat betekent houtvoorraden aanleggen voor extra warmte in de winterse maanden. Met dank aan Sophie en Martin.
Maandag weer via de kustweg terug naar Venetië. We besloten niet meer naar camping Fusina terug te gaan, omdat die toch erg winderig was en bovendien niet heel practisch om met het openbaar vervoer de Biennale te bereiken. We vonden een plek voor 4 nachten op camping Serenissimo in Mira. De bus naar de piazza di Roma stopt hier vlak voor de uitrit van de camping en dit bleek een ideale manier om de biennale te bezoeken.
Dinsdag hebben we de Giardini gedaan, woensdag het Arsenlae en donderdag hebben we nog een paar losse paviljoens bezocht alsmede het museum Punta della Dogana.
Hier ons verslag van de biennale.
Het Chileense paviljoen
Venetië is verder natuurlijk altijd leuk, zeker met mooi weer. Beetje rondvaren op de vaparetto’s, een op een lekker terrasje de ziltzoute lucht opsnuiven en je vergapen aan de talloze bootjes. We hebben het grootste zeilschip (sailing yacht A) ter wereld gezien, wat afgemeerd lag bij het Arsenale.
Vrijdag het lange saaie stuk door Noord-Italië terug genomen richting Frankrijk. We vonden een kleine, niet heel bijzondere camping (la Roca) aan het pittoreske meer van Viverone, ongeveer 20 km van Ivrea.
Lago di Viverone
Zaterdag 28 september hebben we ‘s morgens Ivrea bezocht, de thuisbasis van het voormalig megaconcern Olivetti. Zie ons verslag hier.
Ivrea
’s Middags door de Mont Blanc tunnel terug naar Frankrijk. Het was prachtig weer dus we besloten een camping te zoeken. Het werd camping Le Grand Champ in Taconnaz sous les Bois, 5 km van Chamonix met fenomenaal uitzicht op de alpen rond de Mont Blanc en de gletsjer. Madame van de camping vertelde ons wat over de omgeving en toen we hoorden dat er een télé-férique was naar de Aigulle du midi, of de pique du midi (naast de Mont Blanc), besloten dat we dat zondag te gaan doen.
Vue op pique du midi
Met de 2 verschillende kabelbanen zijn we tot 3945 meter hoogte gestegen. Het was een soort virtuele reis omdat je in zo’n andere wereld kwam daarboven. Je gaat van 25 graden in Chamonix naar -5 onder 0 in de sneeuw, er is heel veel wind en het zuurstoftekort van 45% maakt dat lopen en vooral trap lopen heel vermoeiend is. Maar wat was het spectaculair om zo op de top van Europa te staan. Heel indrukwekkend.
Aan het lac de Nantua
Zondagavond nog een laatste nachtje op camping Dunoyer in Port aan het meer van Nantua en maandag waren we weer thuis.
Het was een druilerige ochtend en te koud om buiten te ontbijten. We kregen nog een espressootje van het agrarische stel en toen we zeiden dat we naar Venetie zouden gaan kregen we heel veel informatie over ons heen gestort. De enige echte bruikbare tip: een app met alle schema’s voor de vaparettos “CheBateo?”
We waren rond een uur of 2 in Ravenna. Dat stond al heel lang op ons wensenlijstje maar meestal lukte het niet omdat de biennale altijd veel tijd in beslag nam. Maar nu was het zover en het stelde zeker niet teleur. We hebben eerst het Mausoleum van Galla Placida hebben bezocht, een beroemd mausoleum wat in het jaar 425 gebouwd werd door de Romeinse keizerin Galla Placidia. Zij liet het naast de (nu niet meer bestaande) kerk Santa Croce bouwen waarmee het door een voorportaal verbonden was en diende als laatste rustplaats voor haar tweede man en broer. Het was de bedoeling dat zij hier later ook bijgezet zou worden, maar zij stierf in Rome.
De buitenkant oogt eigenlijk relatief modern, maar dat komt door de bakstenen. Ook sober, zeker in relatie tot de binnenkant die compleet versierd is met mozaieken. Heel indrukwekkend.
Vlak daarnaast ligt de basiliek van San Vitale, ook opgetrokken in rode baksteen. Dit achthoekige gebouw stamt uit 526-547 en is de belangrijkste vertegenwoordiger van Byzantijnse kunst (wereldberoemde mozaïeken) en architectuur in West-Europa.
De kerk werd op 19 april 548 ingewijd door bisschop Maximianus van Ravenna.
Ongelooflijk gedetailleerde portretten in mozaïek. Verbluffend mooi!
Omdat dit mozaiek-festijn in stijl af te ronden hebben we de Basilica van St. Appollinaire in Classe (vlakbij Ravenna) nog bezocht. Een indrukwekkende, alweer bakstenen, basiliek die op 9 mei 549 ook werd ingewijd door bisschop Maximianus en gewijd is aan Sint Apollinaris, de eerste bisschop van Ravenna en Classe. De basiliek is aldus van dezelfde tijd als de San Vitale in Ravenna, die een jaar eerder werd ingewijd!!
Hier valt de enorme ruimte op als je binnenkomt. De kerk bestaat uit een schip en twee zijbeuken met 24 zuilen van Grieks marmer. Op het einde bevindt zich een veelhoekig apsis waar zich twee kapelletjes bevinden.
De erepoort is het meest opvallende kenmerk van de basiliek met prachtige mozaïeken. Het bovenste gedeelte stelt een medaillon voor met daarin Christus. Aan de zijkanten zijn gevleugelde symbolen van de vier evangelisten: de adelaar (Johannes), de engel of gevleugelde man (Matteüs), de leeuw (Marcus) en de stier (Lucas).
De zijkanten van de ereboog tonen twee palmen die in de bijbel symbool staan voor gerechtigheid. Onder de palmen staan de aartsengelen Michaël en Gabriël afgebeeld, het borstbeeld van Sint-Mattheüs en een andere onbekende heilige.
Heel indrukwekkend allemaal.
We hebben de nacht doorgebracht op een strandcamping in Classe. We hebben de zee niet eens gezien, want het is de hele dag druilerig gebleven.
Woensdag op naar Venetië, waar we na een saaie reis (wat is de autostrada door Noord-Italie toch ongelooflijk saai, alleen af en toe een lekkere koffiestop maakt het draaglijk!) om een uur of half 3 aankwamen op camping Fusina. We besloten niet aan de waterkant te gaan staan want het was er zoals gewoonlijk ongelooflijk winderig. Met 33 graden, zoals de afgelopen dagen, zou dat heel lekker geweest zijn, maar nu met 23 moest je echt wel uit de wind zitten. Je hebt op de winderige punt wel mooi uitzicht op Venetië en het campingrestaurant maakt heerlijke pizza’s.
Donderdag stond eigenlijk de Biennale op het programma, maar aangezien Petra een acute rugpijn-aanval kreeg werd het een rustdag op de camping. Vrijdag ging het al weer een stuk beter, maar niet goed genoeg voor de Biennale want dat is lopen, lopen en nog eens lopen, dus we besloten te vertrekken. We wilden nog graag naar Ravenna, maar via de rivièra de la Brenta (een zone tussen Venetië en Padua) langs de mooie (paleis)villa’s uit begin van de 17e eeuw, waar de rijken uit Venetië zich in de zomer konden terugtrekken. Allen gelegen langs de rivier Naviglio del Brenta in de dorpen Mira, Dolo en Stra. Hoogtepunt was de villa Pisani in Stra, waar Hitler en Mussolini elkaar voor de eerste keer ontmoet hebben. We zijn er niet in geweest. In geen enkele villa trouwens, we hebben alleen maar lekker rondgereden dus heerlijk uitgerust.
Villa Pisani, Stra
We streken ‘s middags neer in Montegrotto terme net ten zuiden van Padua bij een camping met een thermaal zwembad met olympische afmetingen en een goddelijke temperatuur van 33 graden. (http://www.sportingcenter.it) Heerlijk voor de rug natuurlijk. Wel een bizarre sfeer daar. Het was ook een soort kuurhotel dus er liepen allemaal oudjes in badjassen rond.
Montegrotto Terme
Einde middag zijn we nog even naar het centrum gefietst. Wat een dooie boel. Alles was vrij nieuw en er hing echt een kuuroord-sfeer.
Zaterdagochtend eerst nog gezwommen en daarna een tocht gemaakt om de colla Euganei, een soort mini-gebergte net ten zuiden van Padua. Mooie uitzichten, maar je was er in 2 uur klaar mee.
Na de lunch in de mooie tuin van een restaurant op naar Arquà Petrarqua, een uitermate pittoresk dorpje met zeer small, steile straatjes, wat nog een behoorlijke uitdaging voor busmans was!
Arquà Petrarca is opgenomen op de lijst van i borgi più belli d’Italia (‘de mooiste dorpjes van Italië’). We zijn terug omhoog gefietst (heel steil!!) naar het huis van Francesco Petrarca, schrijver, dichter en grondlegger van het humanisme. Zijn huis wordt wel gezien als het belangrijkste schrijvershuis ter wereld. Ten eerste omdat het buitengewoon oud is: het dateert van circa 1370. Ten tweede omdat Petrarca het zelf ontworpen heeft met de bedoeling hierin een zelfportret te schetsen. En ten derde omdat het al vanaf de vroege 16e eeuw een museum is, in zijn soort het oudste ter wereld, en daarom al meer dan 500 jaar bezoekers en literaire pelgrims aantrekt.
Het huis had interessante schilderingen, was omgeven met een mooie tuin en prachtig uitzicht op de colla Euganei.
Casa di Petrarca
Bij de uitgang stond iemand Giuggiola vruchten te verkopen. Hadden we nog nooit gezien of gegeten. Vruchten gemiddeld ter grootte van een eikel met een smaak tussen appel en peren. Heel apart. Je noemt het ook wel jujube in het Nederlands of rode vijg.
De nacht hebben we doorgebracht op camping agriturismo Alba. Een sympathiek campinkje bij een agrarisch bedrijf.
Castello di Rivoli
Zondagochtend zijn we eerst naar Castello di Rivoli geweest, een kasteel uit de Middeleeuwen wat in zijn lange geschiedenis verbouwing na verbouwing heeft ondergaan en nu dienst doet als Museum van hedendaagse kunst. De tentoonstelling The Roots of Violence van Yuri Ancarani kon ons niet echt boeien. Maar bij de tentoonstelling Air, Flowers, Salt. Artworks from the Collections of Castello di Rivoli Museum of Contemporary Art zaten wel een aantal interessante werken. De muren van het kasteel zijn nog steeds prachtig met delen van schilderingen.
Castello di Rivoli
Rivoli ligt vlak bij Torino en daar waren we al rond lunchtijd, waar we tot 3 uur moesten wachten tot eco-camping Grinto open ging. We hadden in het museum al een broodje op, maar hebben in restaurant Grinto nog maar een pizzaatje gedeeld. Erg lekker.
De camping is een soort hele lang parkeerplaats voor campers. Vrij dicht op elkaar. Er ligt een grasstrook achter waar iedereen het stukje achter zijn camper mag gebruiken. Het was erg warm, zo’n 33 graden en eigenlijk amper schaduw.
Toen het iets afgekoeld was zijn we richting het centrum van Torino gefietst. De camping ligt bij een soort natuurpark langs de rivier de Po en het was een mooie fietstocht van ongeveer 7 kilometer door het groen langs de rivier.
Fietstocht langs de Po
‘s Avonds kwamen we tot de ontdekking dat het leuke stilstaande watertje achter het grasveldje op de camping veel muggen produceerde.
Maandag hebben we het centrum van Torino bezocht. Wij vonden er niet heel veel aan. De lijkwade van Turijn was niet te bezichtigen en we hadden helemaal geen zin in gesjok door oude paleizen. We kwamen eigenlijk voor wat Contemporary Art dingen maar die waren allemaal gesloten. We hebben er lekker geluncht, wat rondgefietst en toen zijn we lekker bij een terras aan de waterkant gaan zitten.
Dinsdag was de Fondazione Merz open en aangezien Mario Merz op ons lijstje van favoriete kunstenaars staat, hebben we dit bezocht. Op de fiets buiten het centrum oogt de stad een stuk interessanter. Altijd veel leuker om op plekken te komen waar gewoond en gewerkt wordt. Nadat we een heerlijke pizza gegeten hebben zijn we de tentoonstelling gaan bezoeken. Er was niet veel werk van Mario Merz te zien, maar het gebouw was interessant en er was een tentoonstelling van 5 kunstenaars die genomineerd zijn voor de Mario Merz-prijs. Je kon ook stemmen en wij hebben op Bertille Bak gestemd, die onder andere een spannende/grappige video maakte over Roma’s die aan de rand van de samenleving leven.
Daarna nog een heerlijk ijsje gegeten en teruggefietst naar de camping langs de rivier.
We zijn donderdag lekker op ons gemakje vertrokken want onze eerste stop was in in de buurt van Autun waar we ‘s middags nog een bespreking hadden met Marianne van Passepartout. Camping La Porte d’Arroux kennen we inmiddels en we hebben ‘s avonds nog een rondje gefietst langs de tempel van Janus. Een enorm grote ruïne in de weilanden buiten Autun.
Tempel van Janus
Vanaf hier heb je ook een mooi gezicht op de stad Autun, die zeer beschermd achter de heuvels ligt.
Autun
Vrijdag richting Italie vertrokken maar net de Fréjus-tunnel niet gehaald, want het was erg mooi weer en we hadden zin om ‘s middags nog lekker wat tijd op de camping door te brengen. Camping Le bois joli bij St. Avre ligt hoog in de Alpen dus prachtig uitzicht op de bergen. Lekker zwembad, maar het water was zo ondoorzichtig dat ik mijn eigen handen niet meer kon zien! Later in de middag naar La Chambre gefietst via een ontzettend steile weg, maar onze supersonische fietsjes deden het prima en brachten ons na een bezoek aan dit vreemde bergdorpje weer veilig boven.
Camping le bois joli, St. Avre
Zaterdag de dag begonnen met een mooie rit door de Franse Alpen om vervolgens door de hele lange Fréjus-tunnel Italie binnen te rijden. De tunnel is 12,9 kilometer en er komt echt geen eind aan, vooral ook omdat je maar 60 km per uur mag rijden. Bij de eerste de beste service area gestopt voor de traditionele cappucino. Die is zo verschrikkelijk goed bij de autogrills langs de snelwegen hier.
de traditionele eerste stop in Italie.
In onze Michelingids van Noord-italie lazen we dat er een prachtig, hoog op een berg (Pirchiriano) gelegen klooster zo’n beetje langs de route naar Torino en we besloten dat te bezoeken. Via een relatief smal kronkelweggetje met haarspeldbochten naar de top van de berg, ook nog wel een uitdaging met busmans.
Sacra di San Michele
Vanuit het klooster Sacra di San Michele heb je een fantastisch uitzicht over de vallei van Susa. Onder leiding van Paus Silvester II is rond het jaar 1000 met de bouw van het complex begonnen. Het is gewijd aan de cultus rond de aartsengel Michael en maakt deel uit van de pelgrimsroute waar onder andere ook Mont Saint Michel toe behoort en monte Sant Angelo in Puglia.
Dit klooster inspireerde Umberto Eco tot het schrijven van zijn roman Naam van de Roos. Het was een enorme klim, maar echt de moeite waard. Vooral de kapel had prachtige schilderingen.
Na dit bezoek vonden we een simpel, beetje rommelige camping aan het meer van Avigliana (camping Avigliana lacs). Tegen de avond hebben we het meer nog rondgefietst. Ondanks dat het al aardig herfst was het nog steeds aardig druk en de terrassen van de restaurants langs het meer zaten nog aardig vol. Vanaf de oever van het meer zag je het silhouet van het klooster hoog liggen.
Joris en Nathalie kwamen en brachten het lang verwachte spel Paparazzoo! mee. Een spel dat ontwikkeld is door een vriend van Joris en Nathalie en voor een selecte groep spelers is uitgebracht. Je moet foto’s verzamelen van allerlei dieren in een dierentuin en wordt natuurlijk op alle mogelijke manieren tegengewerkt door de anderen. Erg leuk!
Verder Terra Mystica geleerd ook een behoorlijk ingewikkeld strategiespel. Wel heel leuk. Kortom, weer veel plezier gehad!
